ENGLISH VERSION OF THIS ARTICLE IS AVAIABLE BELOW

#IWD2024: STRONA GŁÓWNA

Marjan Van Rompay: „Szukam połączenia głosów z moim saksofonem altowym”.

W ramach Międzynarodowego Dnia Kobiet kierujemy  uwagę na czołową damę saksofonu jazzowego Marjan Van Rompay. Ma własny MVR Quartet oraz trio Wolf, działa  również w formacji Soulflyer z trzema wokalistkami. Jest zaangażowana w projekty z piosenkarzem i autorem tekstów Nielsem Boutsenem/Stoombootem (Zandland), Q-some Band  oraz tribute-bandem Charles’a Aznavoura („Merci Charles”). Uczy muzyki w Podiumacademie Lier. Zajmuje się rodziną z trójką małych dzieci. Jej mąż Janos Bruneel – rozchwytywany i chwalony kontrabasista (Hamster Axis Of The One-Click Panther, Gwen Cresens, Don Marsh V, Bert Joris ft. Sam Joris Octet, Kazimierz Liberski ReTRio, EMILE) – jest twórczo zaangażowany w jej kwartet.  

Najnowsza płyta jej tria Wolf „Circles” z pianistą Woutem Goorisem i wokalistką Fien Desmet otrzymała entuzjastyczne recenzje. „Sferyczny i rozmarzony wokal podkreśla intymny fortepian i kontrastujące melodyjne linie saksofonu… Wolf trio fascynuje pozorną prostotą, głębokim nawarstwieniem i odświeżająco współczesną muzykalnością” – czytamy w recenzji albumu w Jazz’halo.

Saksofon wybrała  Marjan Van Rompay   w wieku 10 lat, kiedy rozpoczęła naukę w szkole muzycznej.

„Saksofon był dla mnie taki fajny, dawał mi uczucie wow. Doprowadził mnie do muzyki jazzowej i improwizacji. Jazz odkryłam słuchając nagrań saksofonowych. Jedną z pierwszych płyt, które wypożyczyłam z biblioteki było „Worlds” Erwina Vanna z Kennym Wheelerem i Normą Winstone. Miałam wtedy 13 lat. W wieku 18 lat chciałam poszerzyć swoje horyzonty. Odbyłam staż jazzowy Halewijnstichting w Dworp i zetknęłam się z zagranicznymi muzykami. To sprawiło, że zdecydowałam się pójść do konserwatorium w Hadze. Tam nauczycielem był John Ruocco, co miało decydujący wpływ na mój wybór. A poza nim, basista Hein van de Geyn, oczywiście nauczyciel saksofonu Rolf Delfos, a w dziedzinie aranżacji puzonista Henk Huizinga i pianista Eric Gieben, nie tylko bardzo dobry nauczyciel fortepianu, ale także bardzo dobry pedagog w ogóle” wspominaMarjan Van Rompay  „Było nas pięcioro studentów saksofonu, oprócz mnie jeszcze jedna Kanadyjka, która później zrezygnowała ze studiów. Oczywiście musiałam konkurować z męskim światem. Granie muzyki jazzowej jest również bardzo osobiste. Każdy dodaje swój własny głos. Definiuje go między innymi to, czy jesteś kobietą, czy mężczyzną. To przedłużenie twojej osobowości. Jest w tym dużo indywidualności. Myślę, że to słychać.”

Co definiuje twoje brzmienie?

MVR: Są trzy filary, które to determinują. Pierwszym filarem był John (Ruocco), który dał mi naprawdę wiele, zatopił mnie w wiedzy. W wieku 18 lat musiałam chwytać każdą informację i próbować nadać jej sens. Przetworzyłam to na swój własny sposób. To sprzyja zrozumieniu siebie i ogranicza niebezpieczeństwo stania się czyjąś kopią.

Drugim filarem jest kompozycja. Czuję, że komponowanie jest silnym środkiem wyrażania siebie, kształtowania mojej tożsamości jako muzyka.

Trzeci filar to zdrowa dawka uporu (😊)

Jak doskonaliłaś się w komponowaniu?

MVR: Oprócz Erica Giebena i Henka Huizingi, pod koniec studiów w Hadze brałam lekcje u amerykańskiego saksofonisty Davida Binneya, być może nieco niedocenianej osobowości, jego muzyka naprawdę do mnie przemawia. Również muzyka Erwina Vanna na „Worlds” i muzyka Kenny’ego Wheelera, jego płyta „Angel Song”. Wiele się z niej nauczyłam.

Jak powstał Twój pierwszy album „Silhouette”?

MVR: To był mój projekt dyplomowy w Antwerpii, gdzie studiowałam po Hadze. Wolałam ukończyć studia w moim ojczystym kraju i przeprowadziłam się tutaj. Kiedy miałam 25 lat, wraz z Toonem Van Dionantem, Janosem Bruneelem i Bramem Weijtersem założyłam MVR Quartet, który zadebiutował płytą „Silhouette”. Druga płyta „Comfort, Solace, Peace” ukazała się w 2015 roku z Thomasem Decockiem na gitarze i Woutem Goorisem na fortepianie. Znam Wouta odkąd miał 16 lat, kiedy wraz z Tonim Vitacolonną i Driesem Laheye stworzyliśmy pierwszą grupę Acoustic Illusion. Z Woutem stworzyłam również trio Wolf z udziałem wokalstki Fien Desmet.

Fascynujesz się także wokalem.

MVR: Kiedyś nagrałam płytę z piosenkarzem i autorem tekstów Nielsem Boutsenem „Sand Land”, do której napisałam muzykę. Inspiruje mnie kobiecy altowy głos. Na mojej drugiej płycie była to Anke Verlinden, w triu Wolf jest to Fien Desmet. Staram się również naśladować ten altowy głos na moim saksofonie. Kiedy słucham muzyki, jestem szczególnie zafascynowana wokalem. Śpiewacy potrafią naprawdę chwycić mnie za gardło, co staram się naśladować za pomocą mojego instrumentu. Takiego połączenia z Fien szukam właśnie w triu Wolf.

Podczas pandemii zagraliśmy wirtualny koncert w większym składzie, Soulflyer, który jest połączeniem moich zespołów. Zagraliśmy z Ewoutem Pierreux na fortepianie, Timem Finoulstem na gitarze oraz stałymi członkami moich grup Janosem Bruneelem na basie i Toonem Dionantem na perkusji.  A do tego wystąpiła trójka wokalistów: Merijn Bruneel, brat Janosa, Sara Raes i Fien Desmet. Myślę, że współgranie wokalistów z saksofonem przemawia do mojej wyobraźni. W tej chwili trudno jest mi zarządzać tak rozszerzonym składem pod względem budżetu i dalszego rozwoju, ale zdecydowanie dalsze funkcjonowanie tego projektu jest to na mojej liście do zrealizowania.

Grałam z Ewoutem od czasu do czasu, ostatnio z MVR-Quartet w listopadzie podczas „Atomium Jazz”, ale nic  jeszcze nie nagrywaliśmy. W triu Wolf skład pozostaje niezmieniony: Wout, Fien i ja. Z moim kwartetem, skład w przyszłości będzie następujący: Ewout na fortepianie w miejsce Tima Finoulsta oraz, jak zawsze, Janos i Toon. Muzyka tria jest dla mnie inspiracją w kwartecie.  Wolf ma inną paletę dźwięków, bez basu i perkusji, z miejscem na indywidualną interakcję, zarówno solo, jak i w duecie czy trio.  

Jesteś artystką poszukującą …

MVR: Tak. Cały czas tworzę, komponuję. Staram się nie powtarzać. Z moim własnym głosem wciąż staram się tworzyć za każdym razem nowe akcenty, iść dalej, wzbogacać się. W porównaniu do czasów, gdy kończyłam studia, brzmię zupełnie inaczej, bardzo się rozwinęłam. Moja gra jest bardzo osobista: kiedy słyszysz, jak gram, od razu rozpoznajesz, że to ja.

Życie jest jakie jest, mam rodzinę, trójkę małych dzieci i pracuję jako nauczyciel muzyki. Nie chciałbym, żeby było inaczej, ale to wiele rzeczy na raz na głowie. To, czym w tej chwili zajmuję się za mało, to promowanie mojej muzyki, rozpowszechnianie jej. Robię wszystko sama. Powinnam popracować nad tym, by całą muzyka, którą piszę, nagrać i wydać.  

Z drugiej strony, ważna jest więź z instrumentem.  Czuję się usatysfakcjonowana, gdy czuję, że jestem w formie. Jeśli nie ćwiczysz na instrumencie dętym, brzmienie szybko zanika.

Mój obecny saksofon kupiłam na pierwszym roku konserwatorium, Selmer Mark VI, na którym gram do dziś. Robię testy z ustnikami. Gdybym straciła ten saksofon, to byłoby straszne. Wiesz, gdzie wyregulować intonację, nie musisz już o tym myśleć . Byłoby dużo pracy z dostosowaniem się do innego instrumentu.

Czy są jakieś szczególne techniki, nad którymi pracujesz?

MVR: Zaczęłam skupiać się na ćwierćtonach z klasycznym saksofonem, razem z Bartem Van Benedenem, multifonikami i tak dalej. Zaczęłam również próbować z  saksofonistą Markiem Turnerem wraz z Matthiasem Van den Brande, jako głosami wiodącymi. Zawsze szukam nowych możliwości.

Na kim się wzorujesz w muzyce i tworzysz inspiracje?

MVR: Jest wielu autorów piosenek, których teraz słucham, to Nick Drake, Cold Specks. A w jazzie David Binney, Lee Konitz, ale także Sonny Stitt i oczywiście Charlie Parker, a z młodszego pokolenia Ben van Gelder. A także Ben Sluijs, u którego również się uczyłam.

Jesteś również zaangażowana w inne projekty, w tym związane z Charlesem Aznavourem?

MVR: To dotyczy nostalgicznego hołdu z okazji stulecia urodzin Aznavoura w Fakkeltheater (Antwerpia, styczeń 2024) w reżyserii Hermana Van Hove’a z piosenkarką Lissą Meyvis i piosenkarzem Hansem Peterem Janssensem z towarzyszeniem orkiestry Les bohémiens z Lesterem Van Loockiem na fortepianie, Tomem Willemsem na gitarze, Janosem Bruneelem na kontrabasie, Peterem Ploegaertsem na perkusji i mną na saksofonie. To odrębna rzecz, nie do końca jazzowa, aranżacje były już ustalone, ale mogłam dołożyć tu  własny głos jako jedyny waltornista i to też mi się podobało.

Inne specjalne projekty to Zandland ze Steamboat, dla którego napisałam nowe piosenki, oraz Zulema’s Mamboo Queens. W kwietniu zagram gościnnie z No Wasabi, Rebekką Van Bockstael i Machielem Heremansem na All You Can Jazz w Lier. Jeszcze w kwietniu wystąpię z Q-Some Bigband i Danielem Migliosi w LeBaixu i Schunfabriek w Luksemburgu. Projekt Crossing Borders z Q-Some Bigband i 20-osobowym chórem odbędzie się natomiast w październiku.

Jakie jeszcze nazwiska saksofonistek mogłabyś wymienić ? Tych które przemawiają do Ciebie najamocniej?

MVR: Spośród mi najbliżsych, kiedy myślę o saksofonistkach, musze wspomnieć o Stephanie Francke, Choko Igarashi i Elly Brouckmans. Ze świata natomiast to Melissa Aldana, Tia Fuller, Tineke Postma. Nadal lubię też słuchać Eleny Pinderhughes na flecie i wokalu, Ingrid Jenssen na trąbce i pakistańskiej piosenkarki Arooj Aftab.

Który artysta/saksofonista wywarł na Tobie wrażenie podczas koncertów, których słuchałaś?

MVR: Ostatnim koncertem, który utkwił mi w pamięci był zeszłoroczny występ pianisty jazzowego Geralda Claytona w Bozar z programem będącym hołdem dla malarza Charlesa White’a, „White Cities”. To było z Marquisem Hillem na trąbce, Joelem Rossem na wibrafonie, Jeffem Parkerem na gitarze i Loganem Richardssonem na saksofonie altowym, kimś, kogo szczególnie cenię. Grał na samym alcie i brzmiało to cudownie. Również skład zespołu bez perkusji i bez basu dał bardzo fajną teksturę. Każdy wybrzmiał na swój własny sposób, znalazł swój moment, swoje miejsce. Miło, gdy każdy odnajduje się i pokazuje w bardzo organiczny sposób.

Pamiętam również występ saksofonisty altowego Miguela Zenona z Joe Lovano na tenorze z SF Jazz Collective w 2008 roku w Bimhuis i Wayne’a Shortera w Lantaarnvenster w Rotterdamie w 2009 roku. Na North Sea Jazz wrażenie zrobiło Klaus Gesing Trio z Normą Winstone i Glauco Venierem. Na Jazz Middelheim błyszczał Charles Lloyd.

Jakie marzenie najmocniej pielęgnujesz?

MVR: Dla mnie granie mojej muzyki i/lub występowanie przed publicznością już jest naprawdę wspaniałą rzeczą.  Oczywiście marzę o trasie koncertowej z rozszerzoną grupą, kwartetem i wokalistami, Merijnem, Fienem i Sarą oraz mną jako saksofonistą miksującym. Szczególnie lubię spędzać czas pracując nad projektami z moimi przyjaciółmi – muzykami.

A jeśli marzę o współpracy na poziomie międzynarodowym, myślę o berlińskim brytyjskim piosenkarzu i autorze tekstów Finku (Fin Greenall), którego chciałbym zaprosić jako producenta.

Podsumowując, chcę skupić się głównie na komponowaniu i wydawaniu własnych utworów. Nie zmienia to faktu, że wciąż studiuję standardy; na nadchodzącej płycie kwartetu znajdzie się nawet aranżacja „Blue in Green”. Wciąż dużo poszukuję i odkrywam. Tak jak w przypadku projektu „Merci Charles”, który nie jest moim autorskim, ale mogę nadać mu osobisty charakter.

Bernard Lefèvre. Opracowanie Jazz’halo

Ten artykuł opublikowany został jednocześnie w następujących europejskich magazynach, jako element akcji prezentującej utalentowane Artystki świata jazzu i bluesa: Citizen Jazz (Francja), JazzMania (Belgia), Jazz’halo (Belgia), London Jazz News (Wlk. Brytania), Jazz-Fun (Niemcy), Giornale della musica (Włochy), In&Out Jazz (Hiszpania) i Donos Kulturalny (Polska).

Foto: insidejazz

Marjan Van Rompay: „I look for a blend of voices with my alto saxophone”

As part of International Women’s Day, we turn the spotlight on a leading lady in jazz saxophone: Marjan Van Rompay (35). She has her own MVR Quartet and Wolf trio, also in XL formation with three voices (Soulflyer). She is involved in several projects with singer-songwriter Niels Boutsen/Stoomboot (Zandland), Q-some Band and a tribute to Aznavour (‚Merci Charles’). She teaches music at the Podiumacademie Lier. She looks after a family with three young children and her musical husband Janos Bruneel is also creatively involved in her quartet. He is a much sought-after and lauded double bass player (Hamster Axis Of The One-Click Panther, Gwen Cresens, Don Marsh V, Bert Joris ft. Sam Joris Octet, Casimir Liberski ReTRio, EMILE, …).

Her latest Wolf trio record ‚Circles’ with pianist Wout Gooris and singer Fien Desmet received rave reviews. One fan spoke of a ‘velvet timbre’. „The spherical and dreamy vocals underline the intimist piano and contrasting melodic sax lines…Wolf trio fascinates with its apparent simplicity, deep layering and refreshingly contemporary musicality,” we wrote in the Jazz’halo review of the album.

The choice of saxophone came right at the age of 10 when Marjan Van Rompay (MVR) went to music school.

MVR: „Saxophone was so cool to me, gave me a wow feeling. The instrument led me to jazz music and improvisation. Jazz I discovered by listening to it. One of the first records I borrowed from the library was ‚Worlds’ by Erwin Vann with Kenny Wheeler and Norma Winstone. I was 13 at the time. At 18, I wanted to broaden my horizons. I took jazz internships Halewijnstichting in Dworp and came into contact with foreign musicians. That made me decide to go to the conservatory in The Hague. There, John Ruocco was a teacher, which was decisive for me in my choice. And furthermore, besides bassist Hein van de Geyn, of course saxophone teacher Rolf Delfos and in the field of arrangements trombonist Henk Huizinga and pianist Eric Gieben, not only a very good piano teacher but also very good pedagogue in general.

There were five of us saxophone students, besides myself another Canadian woman who did give up her studies. Of course, I had to compete with the men’s world. Playing jazz music or saxophone is also very personal. Everyone adds their own voice. Whether you are female or male is already different in that way. It’s an extension of your personality. There is a lot of individuality in that. I do think you can hear that.

Playing jazz saxophone is also very personal. Everyone adds their own voice. Whether you’re female or male, it’s already different that way. It’s an extension of your personality. There’s a lot of individuality in that. I do think you can hear that.

What defines your sound?

MVR: There are three pillars that determined that. The first pillar was John (Ruocco), who really made me swim in information and gave me so much. At 18, I had to grab every bit of knowledge and try to make sense of it. I made my own way with what I absorbed. That fosters one’s own understanding and reduces the chance of becoming a copy.

The second pillar is composition. I feel composing is a strong means of expressing myself, shaping my identity as a musician.

The third pillar is a healthy dose of stubbornness (😊)

How did you further perfect yourself in composition?

MVR: Besides Eric Gieben and Henk Huizinga, at the end of my studies in The Hague I took lessons from American saxophonist David Binney, perhaps a somewhat underrated personality, his music really appeals to me. Also the music of Erwin Vann on ‚Worlds’ and the music of Kenny Wheeler, his record ‚Angel Song’, I learned a lot from that.

How did you make the step to your first album ‚Silhouette’?

MVR: That was my graduation project in Antwerp, where I went to study after The Hague. I preferred to graduate in my home country as a master at the conservatory in Antwerp and moved here. So when I was 25, I formed the MVR Quartet with its debut ‚Silhouette’ together with Toon Van Dionant, Janos Bruneel and Bram Weijters. A second record ‚Comfort, Solace, Peace’ followed in 2015 with Thomas Decock on guitar and Wout Gooris on piano. I have known Wout since he was 16 when we formed the very first group ‘Acoustic Illusion’ with Toni Vitacolonna and Dries Laheye. With Wout, I also created the trio Wolf with vocals by Fien Desmet.

You also have a fascination with voices?

MVR: I once made a record with singer-songwriter Niels Boutsen (Steamship), ‚Sand Land’, which revolves around vocals and lyrics and for which I wrote the music, which I really liked. A female alto voice inspires me. On my second record that was Anke Verlinden, with Wolf it’s Fien Desmet. I also try to imitate that alto voice on my alto saxophone. When I listen to music, I am particularly fascinated by voices. Singers can really grab me by the throat, something I try to imitate with my sax/instrument. I also seek that blending with Fien in Wolf.

During corona, I launched a virtual concert (https://youtu.be/64SFgWNkMk8?si=imEakfIivefeKy3X) in a larger line-up, Soulflyer, which is a composition of my quartet and Wolf into a quintet with then Ewout Pierreux on piano, Tim Finoulst on guitar, and regular members Janos Bruneel on bass and Toon Dionant on drums and on top of that three vocalists: Merijn Bruneel, brother of Janos, Sara Raes and Fien Desmet. I think the interplay of the singers’ choruses with sax appeals to my imagination… At the moment, it’s difficult for me to manage this extended line-up in terms of budget and framework for further development, but it’s definitely on my list to realise one day.

I have played with Ewout from time to time, most recently with the MVR-Quartet in November around „Atomium Jazz”, but we have not recorded yet. With Wolf, the line-up remains: Wout, Fien and me. With my quartet, the line-up in the future will be: Ewout on piano in place of Tim Finoulst and, as always, Janos and Toon. I take the inspiration from the Wolf trio into the quartet. Both very instructive. Wolf has a different sound palette, without bass or drums, with room for individual interaction, as much solo as in duo or trio. A second album is definitely coming.

You’re always searching…

MVR: Yes, I’m always creating, composing. I try not to repeat myself too much. With my authentic voice, I still try to make new accents each time, to get further, to enrich myself. Compared to when I graduated, I sound completely different, I have evolved a lot. My work is very personal: when you hear me play, you immediately recognise that it’s me.

Life being what it is, I have a family here, three young children and work as a music teacher, I wouldn’t want it any other way, but those are a lot of things on my plate. What I’m doing poorly at the moment is promoting my music, getting it out there, framing it. I do everything on my own, haven’t been actively involved in management, label,… All that music I’m writing, I should work on that to record and release it. On the other hand, the connection with the instrument is important, it’s satisfying when I notice that I stay in shape. If you don’t practise on a wind instrument, the sound is soon gone.

I try not to repeat myself too much. With my authentic voice, I keep trying to add new accents, get further, enrich myself. Compared to when I graduated, I sound completely different, I have evolved a lot. My work is very personal: when you hear me play, you immediately recognise that it’s me.

I bought my current sax in the first year of conservatoire, a Selmer Mark VI, I still play on that. I do tests with mouthpieces. Should I lose that sax, that would be terrible. You know where to adjust intonation, don’t have to think about that anymore, that would be a big adjustment with another instrument again.

Are there any particular techniques you’re working on?

MVR: I started focusing on quarter tones with classical saxophone, together with Bart Van Beneden, multiphonics and so on. I also started checking out saxophonist Mark Turner together with Matthias Van den Brande, leading voices. I’m always looking for input.

Who do you follow in music and forms inspiration?

MVR: A lot of songwriters, who I listen to now, include Nick Drake, Cold Specks. And in jazz David Binney, Lee Konitz, but also Sonny Stitt, and of course Charlie Parker, and from the younger generation Ben van Gelder. And here with us, who I was also taught by, Ben Sluijs.

You are also involved in various projects, including around Charles Aznavour?

MVR: That concerns a nostalgic tribute to Aznavour’s centenary in the Fakkeltheater (Antwerp January 2024 – this interview happened January 2024) directed by Herman Van Hove with singer Lissa Meyvis and singer Hans Peter Janssens accompanied by the orchestra Les bohémiens with Lester Van Loock on piano, Tom Willems on guitar, Janos Bruneel double bass, Peter Ploegaerts drums and myself on saxophone. It’s a separate thing, not really jazz, the arrangements were fixed, but I could put my own voice into it as the only horn player and I enjoyed doing that too.

Other special projects include Zandland with Steamboat, for which I wrote new songs, and Zulema’s Mamboo Queens. In April, I will play as a guest with No Wasabi, Rebekka Van Bockstael and Machiel Heremans at All You Can Jazz in Lier. Still in April, I perform with the Q-Some Bigband and Daniel Migliosi at LeBaixu and at Schunfabriek in Luxembourg. The Crossing Borders project with Q-Some Bigband and a 20-member choir will follow in October.

What more resounding names of female saxophonists could you name, who appeals to you internationally?

MVR: In my own network, when I think of female saxophonists, I still think of Stephanie Francke, Choko Igarashi and Elly Brouckmans.

Those who appeal to me worldwide on saxophone are Melissa Aldana, Tia Fuller, Tineke Postma while broadly speaking, as inspirational female jazz musicians, I still like to listen to Elena Pinderhughes on flute and vocals, Ingrid Jenssen on trumpet and Pakistani singer Arooj Aftab.

Which artist/saxophonist left a strong impression at concerts you’ve experienced?

MVR: The most recent concert that stays with me was last year at Bozar by jazz pianist Gerald Clayton with a tribute to the painter Charles White, White Cities. That was with Marquis Hill on trumpet, Joel Ross on vibraphone, Jeff Parker on guitar and Logan Richardsson on alto saxophone, someone I particularly appreciate. He played straight alto and it sounded wonderful. Also, the composition of the band without drums and without bass gave a very cool texture and everyone coloured in nicely at their moment and in their own way…Nice when everyone gets their place like that in a very organic way.

I also keep memories of the 2008 performance at the Bimhuis of alto sax Miguel Zenon with Joe Lovano on tenor with SF Jazz Collective and in 2009 Wayne Shorter in Lantaarnvenster, Rotterdam. At North Sea Jazz, Klaus Gesing Trio with Norma Winstone and Glauco Venier impressed. At Jazz Middelheim, I thought Charles Lloyd shone.

What dream do you still cherish?

MVR: For me, playing my music and/or performing in front of an audience is already really blissful. And of course I dream of a nice tour with the extended group, the quartet and vocalists, Merijn, Fien and Sara and myself as a blending saxophonist. I especially like to spend my time working on projects with my own friends-musicians. But if I do get to dream of an international-level collaboration, I think of Berlin-based British singer-songwriter Fink (Fin Greenall-nvdr) who I would love to ask as a producer.

But if I can still dream of collaborating on an international level, I think of Berlin-based British singer-songwriter Fink who I would love to ask as a producer.

All in all, I want to focus mainly on composing and releasing my own work. That does not alter the fact that I am still studying standards; the upcoming quartet record will even feature an arrangement of ‚Blue in Green’ by Janos Bruneel. I continue to explore broadly. Like the project colouring in ‚Merci Charles’ although that does not start from myself, I can still give it a personal touch.

By Bernard Lefèvre. Curated by Jazz’halo

IWD 2024 MAIN PAGE

This article is published simultaneously in the following European magazines, as part of an operation to highlight young jazz and blues female musicians : Citizen Jazz (France), JazzMania (Belgium), Jazz’halo (Belgium), London Jazz News (UK), Jazz-Fun (Germany), Giornale della musica (Italia), In&Out Jazz (Spain) and Donos Kulturalny (Poland).