ENGLISH VERSION OF THIS ARTICLE IS AVAIABLE BELOW

#IWD2024: STRONA GŁÓWNA

Wierzę, że Evita Polidoro reprezentuje prawdziwie innowacyjną i niezastąpioną siłę we włoskim świecie jazzu.

Nie tylko dlatego, że jest fantastyczną perkusistką.

Nie tylko dlatego, że oprócz bębnów w oryginalny sposób wykorzystuje również głos.

Nie tylko dlatego, że jej dźwiękowy świat jest naturalnie przeniknięty praktykami i językami pochodzącymi z niezależnego rocka, punka i nowej fali.

Bardziej z powodu tego, że wszystkie te elementy znajdują ekscytującą syntezę w instynktownym człowieczeństwie, z jakim muzyk podchodzi do każdego projektu.

Wyszkolona w kolebce talentów i kształtowania świadomości, jaką jest Siena Jazz, w ostatnich latach znacząco zaistniała w grupach Dee Dee Bridgewater i Enrico Ravy, a także w kilku interesujących nowych projektach, takich jak kwartet gitarzysty Michele Bonifatiego EMONG, a także towarzysząc gwieździe popu, Francesce Michielin.

Pierwsza płyta jej projektu Nerovivo, w którym łączy perkusję i głos z dwoma gitarzystami, została wydana kilka tygodni temu w wytwórni Tǔk Music.

„To projekt, który narodził się w 2018 roku w Siena Jazz, między jedną lekcją a drugą” – mówi nam Evita – „Zakochałam się w Davide Strangio i Nicolò Faraglii za ich oryginalny i nie przewidywalny sposób gry. Zgodzili się być częścią tego projektu, który w tamtym czasie był tylko w mojej głowie, w bardzo embrionalnym stanie; z biegiem czasu, również dzięki nim, dźwięk stawał się coraz bardziej zdefiniowany i ostatecznie doszliśmy do rezultatu, który mamy dzisiaj„.

A tym, którzy zwracają uwagę, że dojrzewanie do nagrania płyty zajęło jej sporo czasu, oprócz jej zobowiązań jako perkusistki dla innych artystów, jasno odpowiada: „Nie podzielam tego, co myśli wielu kolegów, zwłaszcza w dziedzinie jazzu, aby nagrać płytę od razu, nawet bez prób, a w każdym razie po krótkim czasie. W 2018 roku właśnie zaczęłam pisać i poczułam potrzebę oddania głosu różnym pomysłom, które przechodziły przez moją głowę (od małych fragmentów instrumentalnych po rzeczywiste piosenki). Nerovivo jest tego projekcją, skromnym i całkowicie szczerym rezultatem„.

Artystka definiuje płytę jako „produkt” skażony jej słuchaniem różnorodnej muzyki: rockiem, popem, elektroniką i lekką nutą jazzu i improwizacji, ale jest przede wszystkim dumna z tego, że pojawia się inna strona jej istnienia, szczególnie dla tych, którzy zawsze słyszeli ją tylko za perkusją. A teraz odkrywają ją jako bardzo skuteczny i charakterystyczny głos. „Zawsze śpiewałam, odkąd byłam dzieckiem„, mówi, „moja mama miała silny głos, a ja zawsze lubiłam to robić. Potem, wiesz, nastoletnie lata zawsze przynoszą wielką nieśmiałość i niepewność, więc odłożyłam to na bok. Z moim starym zespołem Piedmont Rumor, zaczęłam znowu śpiewać w chórkach, ale zawsze z ogromnym strachem. Potem stałam się silniejsza, mogłam eksperymentować i wydobyć głos, który ukrywałam przez lata. Bardzo lubię śpiewać, coraz bardziej zdaję sobie z tego sprawę i mogę teraz, z wielką pokorą, nazywać siebie również piosenkarką„.

To nie przypadek, że została również poproszona o zaśpiewanie przez innych artystów, z którymi współpracuje, takich jak wspomniany Emong, w projekcie Marii Pia De Vito This Woman’s Work, w Fearless Five Enrico Ravy lub z Miriam Fornari.  „Poza innymi działaniami założyłam też nowy zespół rockowy COME ON, DIE, w którym gram i śpiewam przez większość czasu. Do tej pory nie mogę obejść się bez śpiewania moich kompozycji, a głos i perkusja to świetne połączenie„.

Kiedy pytam ją, jakie doświadczenie u boku Dee Dee Bridgewater lub Enrico Ravy stanowiło dla jej dojrzewania, odpowiada z wielką szczerością. „Współpraca z takimi mistrzami jak Dee Dee i Enrico, a także z Marią Pia De Vito, to nieustanny dar: to codzienne lekcje życia. Wspólne granie jest jeszcze cenniejsze: mówimy o dwojgu gigantów, którzy grali z największymi w historii, a świat zna ich wielkość, zarówno pod względem muzycznym, jak i duchowym. Ale oboje są również zawsze gotowi do zaangażowania się i dania pewności siebie i głosu znacznie młodszym i mniej doświadczonym muzykom. Dają mi pełną swobodę, jest dialog, nie ma granic, tylko dużo empatii i szczerego dzielenia się. Każdego dnia czuję ogromną wdzięczność za przestrzeń, którą zdecydowali się mi dać, a która nigdy nie jest brana za pewnik. Jestem szczęściarą!„

Współpraca z Francescą Michielin, bardzo obiecującą i znaną piosenkarką pop, również przyczyniła się do jej rozwoju. „Kontekst jest tutaj zupełnie inny. Francesca i ja jesteśmy w tym samym wieku i kończyłyśmy te same studia jazzowe w Konserwatorium. Mamy podobne gusta muzyczne, ale dwa zupełnie różne życia. Cieszę się, że nasze drogi się skrzyżowały i że zdecydowała się zaangażować mnie w swoją trasę koncertową, zawsze darzyła mnie tak wielkim szacunkiem” – mówi nam Evita, dodając: „podczas jednego z jej koncertów zdecydowała się, abym zaśpiewała z nią piosenkę Jeffa Buckleya i był to bardzo intymny i piękny moment„.

Pytamy ją, jak postrzega, ze swojej uprzywilejowanej pozycji, ewolucję dzisiejszego europejskiego jazzu, a odpowiedź jest ponownie szczera i refleksyjna. „Młoda publiczność jest na ogół rzadkością: myślę, że część problemu wynika po części z braku przystępnych cen biletów w lokalach (wysokie ceny, rzadkie zniżki), ale z drugiej strony obawiam się, że czasami brakuje ciekawości, zainteresowania i chęci uczestnictwa. Wspieranie sceny, zwłaszcza niezależnej, powinno być czymś, na czym nam wszystkim powinno zależeć. Bycie tam jest ważne„.

I chętnie podkreśla znaczenie słuchania: „Wzajemny dialog na koniec koncertu jest (prawie) zawsze bardzo pozytywną rzeczą, na której mi zależy. Jestem ciekawskim muzykiem, który wiele się nauczył słuchając innych: uczysz się wielu rzeczy, które możesz włożyć do swojego osobistego bagażu. Chciałabym, aby było więcej społeczności, więcej wsparcia, więcej dialogu i mniej rywalizacji” – wyznaje. „Z biegiem lat odeszłam od pewnych kręgów i otoczyłam się ludźmi, muzykami, którzy chcą robić różne rzeczy i czują ciągłą potrzebę tworzenia, poznawania nowych rzeczy, są dla mnie bardzo cennym bodźcem„.

Poznawanie nowych rzeczy, nawet dla młodych i powiązanych artystów, nigdy nie jest łatwe, biorąc pod uwagę szybkość produkcji i jej ciągły rozwój. „Mając wielu włoskich przyjaciół, którzy przeprowadzili się do Holandii zainteresowałam się tamtejszą sceną jazzową i eksperymentalną, a są tam bardzo interesujący artyści. Jedną z moich ulubionych płyt jest Perselì Fuensanty, Jose Soaresa i Alistaira Payne’a. Widzę wielu ludzi, którzy mają wiele do powiedzenia i budują bardzo zdefiniowaną tożsamość, którą bardzo doceniam. Odnoszę się głównie do muzyki, ale uwielbiam i otaczam się ludźmi zajmującymi się sztuką w ogóle. Lista jest długa i zaczyna się od moich najbliższych przyjaciół takich jak  Miriam i Ruggero Fornari, Orelle, Francesca Palamidessi, CYMA, Anton Sconosciuto, Kostja, Lepre, Beatrice Sberna, Matteo Paggi, Agnese Zingaretti jako fotografowie i twórcy wideo„.

Przy tak szerokich horyzontach muzycznych jesteśmy bardzo ciekawi: czego słucha Evita Polidoro, kiedy nie pracuje? „To zmienna rzecz: dzisiaj słuchałam najnowszej płyty kalifornijczyków Duster, ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy skupiałam się bardzo na całej „nowej” post punkowej, angielskiej/irlandzkiej scenie new wave (Fontaines DC, Idles, King Krule, Shame, Black Midi, Squid, Gilla Band), a następnie na ambientowej elektronice (Tim Hecker, William Basinski, Stars of the Lid, Robert Lippok) i bardziej eksperymentalnej elektronice (Mount Kimbie, FujI||||ta, Kali Malone, James Blake, Aya, Marina Herlop)„.

Nie tak dużo tu jazzu, zauważamy…

„Tak naprawdę słucham bardzo mało jazzu… Ostatnio natknęłam się na płytę Julie London „Julie Is Her Name”, która skradła moje serce i oczywiście zagłębiam się w dyskografię Ravy, pełną arcydzieł„.

Jeśli jej zeszłoroczne ulubione płyty – Evita wspomina tu o King Krule, Slauson Malone, a także włoskim McCormanie – wydają się dalekie od jazzu, to marzenie, z którego  zwierza się w  tym wywiadzie, już nie. „Moim wielkim marzeniem byłoby zagrać w big bandzie, a to wymaga ode mnie słuchania i bycia poruszonym przez wielkie orkiestry Counta Basiego i Duke’a Ellingtona„.

W końcu klasyfikacje gatunkowe są czymś, co należy do przeszłości, a artyści nowego pokolenia z radością wyrażają siebie, podążając najróżniejszymi trajektoriami. Kiedy dzieje się to z talentem i człowieczeństwem Evity Polidoro, idea, że jazz należy do dnia dzisiejszego i jutra, a nie tylko do przeszłości, staje się ujmującą pewnością.

Enrico Bettinello. Opracowanie Giornale della Musica

Ten artykuł opublikowany został jednocześnie w następujących europejskich magazynach, jako element akcji prezentującej utalentowane Artystki świata jazzu i bluesa: Citizen Jazz (Francja), JazzMania (Belgia), Jazz’halo (Belgia), London Jazz News (Wlk. Brytania), Jazz-Fun (Niemcy), Giornale della musica (Włochy), In&Out Jazz (Hiszpania) i Donos Kulturalny (Polska).

Foto: Agnese Zingaretti Aghnez Studio

I believe that Evita Polidoro represents a truly innovative and indispensable force in the Italian jazz world today.

Not only because she is a fantastic drummer.

Not only because, in addition to the drums, she also uses the voice in an original way.

Not just because her sonic world is naturally pervaded by practices and languages coming from independent rock, punk and new wave.

More likely because all these elements find an exciting synthesis in the instinctive humanity with which the musician approaches each project.

Trained in that true hotbed of talent and awareness that is Siena Jazz, she has made her mark in recent years in the groups of Dee Dee Bridgewater and Enrico Rava, as well as in some interesting young projects such as guitarist Michele Bonifati’s EMONG quartet, but also accompanying a pop star like Francesca Michielin.

The first record of his Nerovivo project, in which she triangulates drums and voice with two guitarists, has been released a few weeks ago on Tǔk Music label.

«It’s a project that was born in 2018 at Siena Jazz, between one lesson and another» Evita tells us «I fell in love with Davide Strangio and Nicolò Faraglia for their way of playing that is original and never predictable. They accepted to be part of this project that at the time was only in my head, in a very embryonic state; with the passing of time also thanks to them the sound became more and more defined and we finally arrived at the result we have today».

And to those who point out that it took her quite some time to mature a record, in addition to her commitments as a drummer for other artists, she clearly answers: «I don’t share what many colleagues think, especially in the jazz field, to record a record straight away, even without rehearsals or in any case after a short time. In 2018, I had just started writing and felt that glow of need to give voice to the various ideas that passed through my head (from small instrumental fragments to actual songs). Nerovivo is the projection of that, the humble and totally sincere result».

She defines the record as a “product” contaminated by all her diverse listening: rock, pop, electronica and a slight hint of jazz and improvisation, but she is above all proud that a different side of her existence is emerging, especially for those who have always heard her behind the drums only. And now discover her as a very effective and distinctive voice.

«I have always sung since I was a child» she tells us, «my mother was a very strong singer and I always liked to do it. Then, you know, the teenage years always bring great shyness and insecurity and I put it aside. With my old Piedmont band Rumor, I started doing some choirs again, but always with extreme fear. Then I got strong, I was able to experiment and bring out the voice I had hidden for years. I like singing a lot, I am realizing it more and more, and I can now, with extreme humility, also call myself a singer too».

It is no coincidence that she’s also been asked to sing by other artists with whom she collaborates, such as in the aforementioned Emong, in Maria Pia De Vito’s project This Woman’s Work, in Enrico Rava’s Fearless Five, or with Miriam Fornari.

«Among other things, I founded a new Rome-based rock band, COME ON, DIE, in which I play and sing most of the time. By now I can’t do without singing from my compositions and voice/drums are a great combination».

When I ask her what the experience alongside Dee Dee Bridgewater or Enrico Rava has represented for her maturation, she answers with great honesty.

«Collaborating with masters like Dee Dee and Enrico, as well as with Maria Pia De Vito, is a constant gift: they are daily life lessons. Playing together then is even more precious: we are talking about two giants, who have played with the greatest ever and the world knows their greatness, both musically and in spirit. But they are both also always ready to get involved and give confidence and a voice to much younger and less experienced musicians. They give me complete freedom, there is dialogue, there are no boundaries, just a lot of empathy and sincere sharing. I feel extreme gratitude, every day, for the space they have decided to give me, which is never taken for granted. I am so lucky!»

The collaboration with Francesca Michielin, a very promising and famous pop singer, has contributed to her growth too.

«The context is totally different here. Francesca island I are equal in age and we share the same jazz studies at the Conservatory. We share similar musical listenings, but two quite different lives. I am happy that our paths have crossed and that she has decided to involve me in her tour, she always holds me in such high esteem» Evita tells us, adding, «during one of her concerts she decided to have me singing a Jeff Buckley song with her and it was a very intimate and beautiful moment».

We  ask her how she sees, from her privileged position, the evolution of European jazz today and the answer is, again, sincere and reflective.

«Young audiences are often rare: I think part of the problem is in part due to the lack of reduced tickets by the venues (high prices, rare reductions), but I fear on the other hand that curiosity, interest and participation are sometimes lacking. Supporting the scene, especially the independent scene, should be something we should all care about. Being there is important».

And she is keen to emphasise the importance of listening: «The mutual dialogue at the end of the concert is (almost) always a very positive thing I care about. I am a curious musician who has learnt a lot by listening to others: you learn a lot of things you can put into your personal baggage. I would like there to be more community, more support, more dialogue and less competition» she confesses.

«Over the years, I have moved away from certain circles and surrounded myself with people, musicians who want to do things and feel the constant need to produce, to know new things, they are a very precious stimulus to me».

Knowing new things, even for young and connected artists, is never easy, given the speed of production and its continuous growth.

«Having many Italian friends who moved to Holland» she tells us «I became quite interested in that scene, jazz and experimental, and there are very interesting artists. One of my favorite records is Perselì by Fuensanta, Jose Soares and Alistair Payne. I see a lot of people who have a lot to say and they are building a very defined identity that I appreciate a lot. I refer mainly to music, but I love and surround myself with people working in art in general. The list is long and starts with my closest friends, to name a few: Miriam and Ruggero Fornari, Orelle, Francesca Palamidessi, CYMA, Anton Sconosciuto, Kostja, Lepre, Beatrice Sberna, Matteo Paggi, Agnese Zingaretti as photographers and videomakers».

With such vast musical horizons, we are very curious: what does Evita Polidoro listen to, when she is not working?

«I change periodically:today I was listening to the latest record by Californians Duster, but in the last few months I have been concentrating a lot on the whole “new” post punk, English/Irish new wave scene (Fontaines DC, Idles, King Krule, Shame, Black Midi,Squid, Gilla Band) and then moving on to ambient electronica (Tim Hecker, William Basinski, Stars of the Lid, Robert Lippok) and more experimental electronica (Mount Kimbie, FujI||||ta, Kali Malone, James Blake, Aya, Marina Herlop)».

Not so much jazz, we point out…

«I’m listening to very little jazz, actually… Lately I came across Julie London’s Julie Is Her Name record which stole my heart and I’m, of course, delving into Rava’s discography, full of masterpieces».

If hers last year’s favorite listens and records – she mentions King Krule, Slauson Malone, as well as the Italian McCorman – seem far from jazz, the dream he entrusts to this interview is not.

«My big dream would be to play in a big band and it takes me to listen to and be moved by the great orchestras of Count Basie and Duke Ellington».

Because after all, genre classifications are something that belongs to the past and artists of the new generation are happily free to express themselves following the most varied trajectories. When this happens with Evita Polidoro’s talent and humanity, the idea that jazz belongs to today and tomorrow and not only to the past becomes an engaging certainty.

Enrico Bettinello. Curated by Giornale della Musica

IWD 2024 MAIN PAGE

This article is published simultaneously in the following European magazines, as part of an operation to highlight young jazz and blues female musicians : Citizen Jazz (France), JazzMania (Belgium), Jazz’halo (Belgium), London Jazz News (UK), Jazz-Fun (Germany), Giornale della musica (Italia), In&Out Jazz (Spain) and Donos Kulturalny (Poland).