ENGLISH VERSION OF THIS ARTICLE IS AVAIABLE BELOW

#IWD2024: STRONA GŁÓWNA

Jesteś cenioną postacią niemieckiej i europejskiej sceny jazzowej. Opowiedz nam coś o sobie, jak to się wszystko zaczęło? Skąd pochodzisz muzycznie, co studiowałaś?

Moi rodzice mówią, że śpiewałam zanim zaczęłam mówić. Mój ojciec, nauczyciel muzyki i organista w moim rodzinnym mieście Speyer, miał na mnie wielki wpływ poprzez swoją grę na pianinie i tworzenie muzyki. W wieku 10 lat śpiewałam w jego chórze gospel, a jako nastolatka śpiewałam solo przed dużą publicznością. W tym samym czasie uczyłam się gry na saksofonie, co doprowadziło mnie do jazzu i grania w big bandach. W tym samym czasie byłam aktywna jako saksofonista w młodzieżowym big bandzie Nadrenii-Palatynatu oraz jako wokalistka w różnych projektach zespołowych, jazzowych oraz gospel i szybko zdałam sobie sprawę, że mam szczególny dar poruszania ludzi, gdy śpiewam. Chwile na scenie zachęciły mnie do rozwoju muzycznego. W wieku 18 lat wiedziałam, że chcę zostać profesjonalnym muzykiem, a po ukończeniu szkoły średniej studiowałam jazz i muzykę popularną z saksofonem jazzowym i śpiewem jako dwoma głównymi przedmiotami na Uniwersytecie Muzycznym w Moguncji.

Którzy artyści i muzycy wywarli na Ciebie największy wpływ?

Byłam pod wpływem klasycznych albumów jazzu instrumentalnego, takich jak Blue Train Johna Coltrane’a czy Kind of Blue Milesa Davisa. Wciąż pamiętam moment, w którym po raz pierwszy usłyszałam solówkę Elli Fitzgerald w utworze How High the Moon. Zaniemówiłam… to naprawdę podniosło dla mnie poprzeczkę improwizacji wokalnej. Z saksofonistów inspirowali mnie tacy muzycy jak Dexter Gordon, Cannonball Adderly, Dick Oatts i Will Vinson, a najbardziej podziwianą przez mnie  wokalistką i artystką jazzową jest brytyjska ikona Norma Winstone. Miałam to szczęście, że miałam z nią lekcje podczas moich studiów magisterskich w Londynie i słyszałam ją na żywo w różnych zespołach.

Muzyka Normy jest autentyczna, wrażliwa i odważna: jej teksty opowiadają historie z życia i poruszają złożone tematy. Wrażenie robi jej technika użycia głosu oraz wykorzystanie go jako instrumentu. Pomimo jej międzynarodowej sławy, zawsze wydaje mi się bardzo skromna. Za każdym razem, gdy słyszę ją na żywo, jestem zafascynowana naturalnością, z jaką wchodzi w interakcje z innymi muzykami. Niektóre z moich ulubionych jej nagrań to album Like Song, Like Weather z Johnem Taylorem, a także Music for Large & Small Ensembles Kenny Wheeler Big Band. Jej muzyka przemawia do mnie tak bardzo, ponieważ zawsze szukam sposobów na przeniesienie technicznych wymagań instrumentalnego jazzu na głos i jednocześnie przekazanie  emocji za pomocą tekstów . To pochodna mojej gry na saksofonie. Chciałbym, aby więcej zespołów i kompozytorów wykorzystywało w swoich kompozycjach barwy i umiejętności wokalistów.

Kiedy założyłaś swój pierwszy zespół?

Kiedy byłam w szkole, miałam zespół jazzowy z przyjaciółmi i moim ojcem, z którymi występowaliśmy na wernisażach i imprezach. Potem wszystko nabrało rozpędu w Moguncji: mój kwartet z kolegami ze studiów, The Ropes z Lorenzo Colocci, z którym wygraliśmy Young German Jazz Prize Osnabrück, projekt laureata Hessian Jazz Prize Vitolda Reka z Peterem Reiterem, pianistą HR Big Band. I moja pierwsza podróż do folkloru jako wieloletniej wokalistki Klezmers Techter.

W 2014 roku rozpoczęłaś studia magisterskie w Royal Academy of Music. Jak wspominasz czas spędzony w Anglii? Opowiedz o swoich doświadczeniach stamtąd i projektach muzycznych, które tam zrealizowałaś?

Londyn był bardzo atrakcyjny, ze wszystkimi swoimi możliwościami, wspaniałą sceną kulturalną i wielokulturową atmosferą. W Royal Academy byłam otoczona przez najbardziej utalentowanych młodych muzyków jazzowych w kraju. Jednym z moich kolegów był na przykład Jacob Collier, który od tamtej pory zrobił światową karierę. Nie znałam nikogo w Londynie i musiałam budować sieć  kontaktów w trakcie studiów dzięki poznanym tam osobom, a także już po czasie pobytu w Akademii. Byłam jedyną wokalistką na moim roku i wykonywałam te same ćwiczenia techniczne i egzaminy, co moi koledzy ze studiów instrumentalnych. Atrakcją dla mnie były koncerty na London Jazz Festivals, na przykład Avishai Cohena z Markiem Guilianą i Shai Maestro. Kursy mistrzowskie i zespoły w Royal Academy z Johnem Taylorem, Aaronem Parksem, Snarky Puppy i Benem Wendelem również były imponujące.

Mieszkałaś w Londynie przez kilka lat po studiach do 2021 roku.

Różnorodność londyńskiej sceny jazzowej zaoferowała mi tak wiele możliwości, że zdecydowałam się zostać tam po ukończeniu studiów magisterskich. Chociaż początkowy okres był trudny, na początku 2017 roku pojawiły się wspaniałe możliwości: otrzymałam stałą posadę głównego wykładowcy w Leeds School of Music. Tutaj mogłam również założyć chór jazzowy, przy dużym wsparciu Jamila Sheriffa, szefa wydziału jazzu. Oprócz pracy wykładowcy, byłam aktywna w kilku formacjach i projektach. Po pierwsze, byłam wokalistą w London Vocal Project. Prowadzeni przez pianistę jazzowego, kompozytora i profesora Akademii Pete’a Churchilla, realizowaliśmy ambitne projekty chóralne. Pete zaadaptował cały album Miles Ahead Milesa Davisa na chór jazzowy i napisał do niego teksty wraz ze światowej sławy amerykańskim wokalistą jazzowym i poetą Jonem Hendricksem. Był to ambitny projekt, w którym śpiewaliśmy bardzo złożone harmonie w ośmioczęściowym chórze. Wiosną 2017 roku zaśpiewaliśmy światową premierę w Nowym Jorku w towarzystwie Jona Hendricksa, który niestety zmarł później tego samego roku.

W tym samym roku zdobyłam nagrodę dla na Międzynarodowym Konkursie Jazzowym w Bukareszcie wraz z hiszpańskim pianistą jazzowym Victorem Gutierrezem. Victor i ja napisaliśmy nowoczesne aranżacje standardów jazzowych, takich jak Alone Together czy Round Midnight, a gra w duecie dała mi większą swobodę w odkrywaniu nowych technik, takich jak wokalne elementy perkusyjne. Nagroda przyniosła nam uwagę na londyńskiej scenie i więcej koncertów, w tym na London Jazz Festivals i w Ronnie Scott’s Jazz Club. W 2018 roku wydaliśmy nasz debiutancki album Secret Songs w Mons Records. W tym czasie szczególnie wspierali nas Nikki Iles, świetna pianistka i aranżerka, oraz fantastyczny pianista Gwilym Simcock. Ważnym mentorem był dla nas saksofonista Stan Sulzmann, który również pojawia się na albumie.

Dlaczego zdecydowałaś się wrócić do Niemiec w 2021 roku?

Życie w Londynie wiązało się również z trudnościami i bardzo szybkim tempem. Od 2016 r. nastroje w Wielkiej Brytanii były bardzo napięte z powodu referendum w sprawie Brexitu i doszło do wielkiego podziału między pokoleniami i grupami ludności. Jako Europejka czułam się nieswojo w tej sytuacji i zdawałam sobie sprawę, że sprawy stają się coraz trudniejsze i bardziej biurokratyczne. Niemożliwe było uzyskanie stypendiów lub finansowania projektów będąc obcokrajowcem. Znacznie większe wsparcie dla moich projektów otrzymałam za pośrednictwem Niemiec. W tym czasie nauczyłam się bardziej doceniać wsparcie kulturowe, system opieki zdrowotnej i ogólne warunki życia w Niemczech. Przede wszystkim jednak tęskniłam za rodziną i przyjaciółmi, których widywałam bardzo nieregularnie. Dlatego przez jakiś czas zastanawiałam się nad powrotem do kraju. Pandemia koronawirusa była ostatecznym bodźcem. Kiedy podróżowanie między Wielką Brytanią a Niemcami stało się prawie niemożliwe, decyzja o powrocie została podjęta.

2023 zaprezentowałaś nam swój kolejny album Tales & Tongues.

Tales & Tongues powstał w Londynie na początku 2019 roku. Od jakiegoś czasu miałam pomysł na jazzowe aranżacje piosenek ludowych – aranżację Danny’ego Boya napisałam w 2015 r. Pianistę jazzowego Daniela Prandla poznałam na wspólnym koncercie w Mannheim pod koniec 2018 roku. Ponieważ miał podobny pomysł, zdecydowaliśmy się rozpocząć wspólny projekt pomimo odległości. Koncepcja pracy nad piosenkami folkowymi z całej Europy narodziła się z dychotomii, że z jednej strony czułam się bardzo związana z międzynarodową sceną w Londynie, ale z drugiej strony odczuwałam silne tendencje nacjonalistyczne jakie zapanowanały wtedy w Wielkiej Brytanii. Odbierałam  to jako  jako odrzucenie. To nie pasowało do tego, jak bardzo Wielka Brytania i Londyn skorzystały na różnorodności i wymianie. Tym albumem chciałam stworzyć kontrapunkt i pokazać piękno różnorodności kulturowej i otwartości. Na albumie prezentuję piosenki z różnych części Europy: Wielkiej Brytanii, Niemiec, Węgier, Bułgarii, Szwecji, Norwegii i Francji. Poprosiłam przyjaciół, kolegów i studentów o ich ulubione piosenki ludowe z ich rodzinnych krajów. Kiedy jakaś melodia przypadła mi do gustu, zaczęłam ją aranżować na potrzeby albumu. Ważne było dla mnie, aby śpiewać w odpowiednich językach, aby zachować istotę melodii i brzmienie języka.

Stąd tytuł Tales & Tongues. Jak powstają Twoje kompozycje? Co inspiruje Cię podczas komponowania i aranżowania utworów? 

W przypadku Tales & Tongues często wymyślałam intro lub figurę rytmiczną oparte na nastroju tekstu lub melodii, które następnie rozwijałam, opracowując nowe partie melodyczne, timing, partie solowe i progresje akordów. Trzymałam się narracyjnego łuku napięcia, szczególnie w przypadku melodii i harmonii. Intensywne improwizacje na głos, wiolonczelę i fortepian przeplatają się z w pełni skomponowanymi wersami. Starannie dobrałam również instrumentarium. Fortepian tworzy rdzeń harmoniczny, a wiolonczela działa jako instrument akordowy, basowy i melodyczny. Nasze koncerty zabierają publiczność w podróż przez różnorodność kultur: tworzymy niepowtarzalne klimaty i pejzaże dźwiękowe oraz opowiadamy historie powstania pieśni ludowych. Nie stronimy od poważnych tematów, takich jak śmierć, wojna czy strata. Wiele wymagamy od publiczności naszymi interpretacjami na koncercie.

Od roku mieszkacie w Stuttgarcie. Jak ci się tam podoba? Jak zaaklimatyzowałaś się na scenie muzycznej?

Po międzylądowaniu we Fryburgu, przeprowadziłam się do Stuttgartu pod koniec 2022 roku, głównie dlatego, że jazzowa scena w Stuttgarcie, tamtejsze środowisko,  ma idealną wielkość.  Od tego czasu nawiązałam kilka muzycznych kontaktów i zagrałam kilka świetnych koncertów. Szczególnie cieszy mnie fakt, że moje trio Tales & Tongues zostało wybrane jako jeden z trzech zespołów reprezentujących scenę jazzową Badenii-Wirtembergii na Clubnight  podczas międzynarodowych targów jazzahead! w Bremie.

Co sądzisz o rozwoju muzyki  w perspektywie ekspansji i wszechobecności mediów cyfrowych?

Uważam że to jednak utrudnienie. Szybkie tempo rynku muzycznego i prawie darmowa dostępność muzyki za pośrednictwem serwisów streamingowych niestety zdewaluowały indywidualną pracę. Jako artyści zwykle siedzimy nad albumem przez kilka lat; w przypadku Tales & Tongues pracowałam nad nim od 2019 do 2023 roku. To przerażające, że produkcja albumu nie ma już żadnej finansowej wartości dodanej, ale jest dużą inwestycją. Większość kosztów obu moich albumów pokryłam dzięki kampaniom crowdfundingowym. Bez tego wsparcia realizacja projektów nie byłaby możliwa. Myślę, że źródła dochodu muzyków całkowicie się zmieniły ze względu na rozwój rynku muzycznego. Obecnie żyjemy tylko z koncertów i nauczania. Obecność w mediach społecznościowych stała się kluczowa dla utrzymania zainteresowania i uwagi.  Nie zawsze jest mi łatwo, ale nauczyłam się, że to część bycia artystą. Jeśli oznacza to, że mogę kontynuować pracę jako artysta, to nie mam nic przeciwko temu.

Jakie stawiasz teraz przed sobą cele?

Mam nadzieję, że będę mogła rozpocząć wiele ekscytujących projektów muzycznych z inspirującymi muzykami. Przede wszystkim chciałbym rozwijać moje kontakty w Anglii i otwierać nowe międzynarodowe projekty zespołowe. Moim ideałem jako artysty jest granie koncertów na festiwalach i w klubach, a także inspirowanie i wspieranie moich uczniów.

Jakiej muzyki słuchasz prywatnie?

W życiu prywatnym słucham jazzu, zwłaszcza melodyjnego jazzu wokalnego lub instrumentalnego, ale lubię też groove jazz i R&B, artystów takich jak Jacob Collier, Jamie Cullum czy Stevie Wonder. Czasami słucham też muzyki zen lub handpan, aby wyciszyć się po długim dniu.

Jaki jest twój ulubiony napój?

Kawa !!!

Jaka perspektywa napełnia Cię radością ?

Wolny weekend, wędrówki na łonie natury z moim mężem lub granie w gry planszowe z przyjaciółmi i rodziną.

Co robisz w niedziele lub kiedy nie grasz ani nie tworzysz muzyki?

Wtedy lubię zjeść dobry brunch, robić plany lub czytać książkę.

Jacek Brun. Opracowanie jazz-fun.de

Ten artykuł opublikowany został jednocześnie w następujących europejskich magazynach, jako element akcji prezentującej utalentowane Artystki świata jazzu i bluesa: Citizen Jazz (Francja), JazzMania (Belgia), Jazz’halo (Belgia), London Jazz News (Wlk. Brytania), Jazz-Fun (Niemcy), Giornale della musica (Włochy), In&Out Jazz (Hiszpania) i Donos Kulturalny (Polska).

Foto: Aga Tomaszek

You are already a fixture in the German and European jazz scene. Tell us something about yourself; how did it all start? Where do you come from musically, what did you study?

My parents say I sang before I could speak. My father, a music teacher and organist in my hometown of Speyer, had a great influence on me through his playing piano and music in general. At the age of 10, I sang in his gospel choir and as a teenager as a soloist in front of a large audience. At the same time I learned to play saxophone, which led me to jazz and big band. At the same time, I was active as a saxophonist in the regional youth group Big Band Rhineland-Palatinate and as a jazz and gospel singer in various band projects.

I quickly realized that singing gives me the gift of especially touching people. The fulfilling moments on stage inspired me on to develop myself musically further. At the age of 18, I knew that I wanted to become a professional musician and after graduating from high school, I studied „Jazz and Popular Music” with the two main subjects jazz saxophone and singing at the Music College in Mainz.

Which artists and musicians have influenced you the most?

I came to jazz through singers like Diana Krall and Ella Fitzgerald. Classical instrumental jazz albums such as John Coltrane’s Blue Train or Miles Davis‘ Kind of Blue also influenced me. I remember the moment when I first heard Ella Fitzgerald’s scat solo about How High the Moon. I was speechless… that set the bar for vocal improvisation very high for me. I was inspired by musicians like Dexter Gordon, Cannonball Adderly, Dick Oatts and Will Vinson on the saxophone.

The most influential jazz singer and artist for me is the British jazz icon Norma Winstone. I was very lucky to have classes with her during my Master’s in London and to listen to her live in various ensembles. Norma’s music is authentic, sensitive and daring. Her texts tell stories from life and deal with complex topics. And she uses her voice with high technical quality and as instrumental color.

Despite her international fame, she always seems very modest to me. Every time I hear her live, I am fascinated by how naturally she interacts with her fellow musicians. Some of my favorite recordings of her are the album Like Song, Like Weather with John Taylor and also Music for Large & Small Ensembles by the Kenny Wheeler Big Band.

Her music appeals to me so much because, because of my saxophone background, I am always looking for ways to transfer the technical demands of instrumental jazz to the voice and at the same time convey further emotions with lyrics. I hope that many more bands and composers will use the timbres and abilities of singers in their compositions.

When did you found your first band?

At school, I had a jazz band with friends and my father, with whom we performed at vernissages and celebrations. Then things really got going in Mainz: my quartet with fellow students, The Ropesh with Lorenzo Colocci, with whom we won the Young German Jazz Prize Osnabrück, the Cathedral Project of the Hessian Jazz Prize  winner Vitold Rek with Peter Reiter, pianist of the HR Big Band. And my first journey into folklore as a longtime feature singer with Klezmers Techter.

You went to the Royal Academy of Music for a Master’s degree in 2014. How did you feel about your time in England? What special experiences and musical projects did you have there?

London was very charming with all its possibilities, the great cultural scene and the multicultural flair. At the Royal Academy, I was surrounded by the most talented young jazz musicians in the country. One of my fellow students, for example, was Jacob Collier, who has made a name for himself in an international career in the meantime.

The time in England challenged me a lot, but above all it encouraged me and helped me to develop my skills. I didn’t know anyone in London and had to establish all my contacts through the Master’s program and during the time afterward. In addition, I was the only singer in my class and I had the same technical exercises and tests as my fellow instrumental students.

My highlight was the concerts at the London Jazz Festivals, for example by Avishai Cohen with Mark Guiliana and Shai Maestro. Master classes and ensembles at the Royal Academy were also impressive with John Taylor, Aaron Parks, Snarky Puppy, or Ben Wendel.

After graduating, you lived in London for several years until 2021. How has everything developed?

The diversity of the London jazz scene provided me with many opportunities, so I decided to stay there after my Master’s degree. Although the initial period was challenging, there were great opportunities at the beginning of 2017: I got a permanent position as a senior lecturer at the Leeds Conservatoire (Leeds Music College). I was also able to establish a jazz choir, with great support from Jamil Sheriff, the head of the jazz department.

In addition to my work as a lecturer, I was active in several bands and projects. On the one hand, I was a singer in the London Vocal Project. Conducted by jazz pianist, composer and academy professor Pete Churchill, we realized demanding choir projects. Pete adapted the complete Miles Aheadalbum by Miles Davis for jazz choir and wrote the lyrics for it together with the world-famous American jazz singer and poet Jon Hendricks. It was an ambitious project in which we sang highly complex harmonies in an eight-part choir. In spring 2017 we sang the world premiere in New York in the presence of Jon Hendricks, who unfortunately died later in the year.

In the same year, I won the Best Vocalist Prize at the International Jazz Competition in Bucharest with the Spanish jazz pianist Victor Gutierrez. Victor and I had composed modern jazz arrangements of jazz standards during my Master’s studies, such as Alone Together and ‘Round Midnight. The duo gave me the greatest freedom to explore new techniques such as vocal-percussive elements. The award attracted attention in the London scene and thus further concerts, including at London Jazz Festivals and Ronnie Scott’s Jazz Club. In 2018, we released our debut album Secret Songs on Mons Records. We were particularly supported during this time by Nikki Iles, a great pianist and arranger, and the fantastic pianist Gwilym Simcock. And saxophonist Stan Sulzmann was an important mentor; we also feature him on the album.

Why did you decide to return to Germany in 2021?

Life in London was also associated with deprivation and a high pace of life. Since 2016, the mood in the UK has been charged by the Brexit referendum, and there has been a big rift between generations and population groups. As a European, I felt uncomfortable with the situation and noticed how things became more difficult and bureaucratic. It was almost impossible to get scholarships or project funding as a foreigner. I got much more support for my projects from Germany. During this time, I became all the more appreciative of cultural promotion, the health system and general living conditions in Germany. Above all, however, I missed family and friends, whom I could only see very irregularly. As a result, I had been playing with the idea of moving back for some time. The coronavirus pandemic was then the trigger. When traveling between Britain and Germany became almost impossible, the decision was made.

You released your next album „Tales & Tongues” in 2023. When was it devised?

I devised Tales & Tongues in London starting from the beginning of 2019. I had the idea of folk-song-jazz arrangements for some time, and the arrangement of Danny Boy was composed in 2015. I met the jazz pianist Daniel Prandl at a joint concert in Mannheim at the end of 2018. Since he had a similar idea, we decided to start a joint project despite the distance.

The concept of arranging folk songs from all over Europe arose out of a dilemma. I felt very attached to the international scene in London on the one hand, but on the other hand I felt that the strong nationalist currents in the country represented a rejection of this. This did not fit in the sense that Britain and London benefited very much from diversity and exchanges. With the album, I wanted to set a counterpoint and show the beauty of cultural diversity and openness.

I present songs from different parts of Europe on the album: Great Britain, Germany, Hungary, Bulgaria, Sweden, Norway and France. I asked friends, co-musicians and students about their favorite folk songs from their home countries. When a melody appealed to me, I started arranging it for the album. I considered it important-to sing in the respective languages to preserve the core of melody and speech sound. Hence the title Tales & Tongues.

How do you create your compositions? What inspires you when composing and arranging your songs?

My compositions are mostly composed on the piano. For Tales & Tongues, I often came up with a vamp or intro based on the mood of the text or melody, which I then extended over the verses. I developed new melody parts, bar changes, solo parts and chord progressions. In doing so, I adhered to the narrative arc of tension, especially for the melodic and harmonic arrangement. Intensive improvisational parts of voice, cello and piano alternate with composed verses. I also specifically chose the line-up. The piano forms the harmonious core, but the cello also acts as a chord, bass and melody instrument.

Our concerts take the audience on a journey through the diversity of cultures. We create unique moods and sound worlds and tell the origin stories of the folk songs. We do not shy away from serious issues such as death, war, or loss. We demand a lot from the audience with our interpretations during a concert evening.

You have been living in Stuttgart for a year. What do you like about it? How did you get into the music scene there?

After a brief interim period in Freiburg, I moved to Stuttgart at the end of 2022, especially because the Stuttgart scene has the ideal size. Since then, I have made some contacts with musicians in the scene and played great concerts. I am particularly pleased that my Tales & Tongues Trio has been selected as one of three bands to represent the Baden-Württemberg jazz scene at the Clubnight of the international trade fair jazzahead! in Bremen.

What do you think about the development of creative music from the perspective of digital media? What is your opinion in this respect?

I find the development difficult. Unfortunately, the fast pace of the music market and the almost free availability of music via the streaming services has devalued individual work very much. As an artist, we mostly work on an album for several years; in the case of Tales & Tongues, I worked on it from 2019 to 2023. It is frightening that an album production no longer has any added value financially, although it represents a large investment. On my two albums, I paid the bulk of the costs through crowdfunding campaigns. The projects would not have been possible without that support.

I think that the sources of income for musicians have shifted completely as a result of developments in the music market. Nowadays, we only live from concerts and teaching. Social media presence has become critical for attracting interest and attention. I don’t always find this easy, but I’ve learned that it’s part of being an artist. If it means that I can continue to work as an artist, I can accept it.

What personal goals do you have?

I hope that I can start many more exciting music projects with inspiring musicians. Above all, I would like to continue cultivating my contacts in England and develop new international band projects. My ideal as an artist is to play fulfilling concerts at festivals and clubs as well as to inspire and promote my students. That makes me happy and creates a great balance.

What music do you listen to privately? I listen to jazz, especially melodic vocal or instrumental jazz, but also like groove jazz and R&B, such as by Jacob Collier, Jamie Cullum or Stevie Wonder. Sometimes I also listen to Zen or Handpan music to cool down after a long day.

What’s your favorite beverage? Coffee 😊

To what do you look forward to most?

The prospect of a free weekend, where I go hiking with my husband in nature or play  board games with friends and family.

What do you do on Sundays, or when you’re not playing or making music?

I like to have an extensive brunch, make plans or read a book at times.

Jacek Brun. Curated by jazz-fun.de

IWD2024 MAIN PAGE

This article is published simultaneously in the following European magazines, as part of an operation to highlight young jazz and blues female musicians : Citizen Jazz (France), JazzMania (Belgium), Jazz’halo (Belgium), London Jazz News (UK), Jazz-Fun (Germany), Giornale della musica (Italia), In&Out Jazz (Spain) and Donos Kulturalny (Poland).