Agencja Muzyczna Polskiego Radia, 2020

Jak wspomina sam Jan Ptaszyn Wróblewski „udało się zaciągnąć przed mikrofon wszystkich, dokładnie WSZYSTKICH, którzy w naszym jazzie coś wtedy znaczyli. A było tego trochę. Nazwisk w komplecie wymieniać nie będę, bo miejsca by nie starczyło”. Rzeczywiście, z listy zaangażowanych w działalność Studia muzyków  ułożyć by można Encyklopedię Jazzu w Polsce. Na płytach – w charakterze wykonawców i kompozytorów – pojawiają się między innymi Krzysztof Komeda, Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Jerzy Milian, Wojciech Karolak, Janusz Muniak, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Trzaskowski czy Tomasz Stańko.

Na pięciu płytach znalazło się miejsce na niemal cztery godziny nagrań. Ich wyboru   dokonał osobiście Jan Ptaszyn Wróblewski.  Niemal wszystkie kompozycje ukazują się na płytach po raz pierwszy. Spośród 187 utworów zarejestrowanych przez Studio, na albumie wydano 56. Zajmują one cztery pierwsze płyty zestawu i przedstawione zostały w porządku chronologicznym. Piąta płyta zawiera nagrania kwartetu i sekstetu Jana Ptaszyna Wróblewskiego z lat 1979-2017. Znalazły się na niej fragmenty koncertów zarejestrowanych podczas Festiwalu Jazz Jamboree w roku 1979 oraz dwóch występów, które odbyły się odpowiednio 27 i 38 lat później.

Już przed włożeniem płyt do odtwarzacza słuchacza przebiegnie niewątpliwy dreszcz emocji spowodowany zapoznaniem się z wykazem utworów, ich autorów i solistów.  Niemal każde z nagrań jest pozycją ekscytującą. Jedną z sensacji zbioru – być może największą – jest 11 utworów autorstwa Tomasza Stańki, który wziął również udział w ich wykonaniu. Nagrania Stańki z Orkiestrą pochodzą z lat 1969-75. W jego indywidulanej karierze był to rozdział znaczony działaniem Kwintetu i nagraniem takich płyt jak „Music for K”, „TWET”, „Unit” czy „ Balladyna”. Utwory z udziałem Tomasza Stańki znajdzie słuchacz na czterech pierwszych płytach. Po Janie Ptaszynie Wróblewskim to najszerzej prezentowany kompozytor w opisywanym tu zbiorze.

Wart oddzielnego wspomnienia jest praktycznie każdy kolejny utwór.  Na pierwszej płycie zwracają uwagę utwory z udziałem grupy Novi Singers, kompozycje Jerzego MIliana oraz wspomniany w słowie wstępnym  Jana Ptaszyna Wróblewskiego „Opener” autorstwa Andrzeja Trzaskowskiego. Druga część najmocniej eksponuje kompozytorski i solistyczny wkład  Tomasza Stańki oraz  Zbigniewa Seiferta. W dwóch utworach pojawili się wokaliści: Andrzej Dąbrowski zaśpiewał w „Low Down Dirty Blues” Jona Hendricksa (jeden z dwóch w całym zbiorze utworów nie pochodzących od polskiego kompozytora), a w komedowskich „Matniach” zaprezentował się zespół Bemibek.

Trzecia płyta to pierwsze utwory Wojciecha Karolaka  oraz nagrania z udziałem Tomasza Szukalskiego. W utworze z wokalem pojawia się tym razem Krystyna Prońko. W czwartej części wyróżnić można kompozycje z gitarowymi solówkami Marka Blizińskiego (jedyne gitarowe sola w całym zbiorze, choć Marek Bliziński pojawia się w składzie Orkiestry także na wcześniejszych płytach). Piąty krążek stanowi suplement do działań Studia. Znajdziemy na  nim nagrania zespołów firmowanych nazwiskiem samego Ptaszyna.  Jest tam więc rejestracja jednego utworu z roku 1979 – kwartet z Markiem Blizińskim, Zbigniewem Wegehauptem i Andrzejem Dąbrowskim – oraz fragmenty dwóch   koncertów sextetu wieńczących jubileusz 70 i 80 urodzin Jana Ptaszyna Wróblewskiego. W programie znalazły się wówczas utwory Komedy, Trzaskowskiego, samego Ptaszyna, Stanisława Moniuszki („Szumią jodły”), Kurta Weila. Pięciopłytowy box zamyka symbolicznie „Astigmatic” Komedy. Zawartość muzyczną uzupełnia książeczka z archiwalnymi zdjęciami oraz tekstami Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Tomasza Tłuczkiewicza a także szczegółowym opisem poszczególnych płyt.  

Zbiór nagrań Studia Jazzowego Polskiego Radia to jedna z najważniejszych płyt roku 2020. Nie tylko pośród nagrań archiwalnych – wśród tych plasuje się w czołówce wydawniczej ostatnich kilku lat. O tym wydawnictwie mówić można tylko w samych superlatywach. Nie sposób nie sięgnąć po te nagrania, które oprócz waloru historycznego niosą ze sobą  wielką wartość artystyczną.