Wilno, Litewski Narodowy Teatr Dramatyczny, 23-26.5.2024

Wileński festiwal Vilnius Mama Jazz zbliża się powoli do swojego jubileuszu ćwierćwiecza. Tegoroczna edycja imprezy tradycyjnie zwróciła na siebie uwagę jazzowego świata intrygującym programem, showcase’ową prezentacją lokalnych zespołów oraz ciekawymi wydarzeniami dodatkowymi.

Główna scena festiwalu wybrzmiewała muzyką przez cztery dni oferując zróżnicowany stylistycznie repertuar. Mnie najbardziej przypadły do gustu koncerty zespołu Ill Considered grającego mieszankę energetyczno-spirytualnej improwizacji, tria Jones Jones z udziałem ikony litewskiego jazzu Vladimira Tarasova, saksfonisty Larry’ego Ochsa i basisty Marka Dressera, grupy Satoko Fuji Tokyo Trio, grającej   materiał z tegorocznego albumu „Jet Black”, najnowszego projektu Rabiha Abou-Khalila, w którym brali udział dwaj polscy muzycy Mateusz Smoczyński i Krzysztof Lenczowski oraz kwartetu Immanuela Wilkinsa.

Ze szczególnym zadowoleniem słuchałem wyrafinowanej muzyki tria japońskiej pianistki. W składzie Tokyo Trio znakomicie zaprezentowali się kontrabasista Takashi Sugawa oraz perkusista Ittetsu Takemura. Świetnie przyjęty został również show pochodzącego z Libanu Rabiha Abou-Khalila, który zachwycił publiczność atrakcyjnymi kompozycjami oraz żartobliwymi komentarzami i zapowiedziami. Perfekcyjnymi, prawdziwie jazzowym finałem stał się występ saksofonisty Immanuel Wilkinsa, z programem prezentującym utwory z wydanej przez Blue Note Records płyty „The 7th Hand”. 

Ciekawie zabrzmiały także późnowieczorny koncert duetu Binker & Moses, grającego tym razem w trzyosobowym zestawieniu, (choć pewnym mankamentem była w nim zbyt intensywna obecność elektroniki) oraz propozycja kwintetu Post Koma pod wodzą Pettera Eldha . Do rozczarowań zaliczyć można moim zdaniem otwierający festiwal tentet seed, któremu przewodzi Cassie Kinoski (przekrojowy wybór muzyki z kilku albumów saksofonistki zabrzmiał mało spójnie) oraz duet Jharis Yokley & Bigyuki.

Weekendowe popołudnia dały gościom festiwalu szansę na zapoznanie się z dziesięcioma projektami lokalnej sceny jazzowej i okołojazzowej. Podczas dwudniowych, krótkich występów wyróżniły się propozycje improwizującego kwartetu Kang Bang, grającej minimalistyczny, nordycki jazz grupy Two Face Tide oraz duetu Cinamono, prezentującego muzykę napisaną do wierszy litewskich poetów.

Dobrym pomysłem było zaproszenie na główną scenę zespołu uznanego za najciekawszy w poprzednim festiwalowym roku: ostatniego dnia wieczór otworzył więc perkusyjno-elektroniczny duet Weird Ugly Fish. Jeżeli chodzi o showcase’owe prezentacje to podobnie do poprzednich lat dało się zauważyć duże zainteresowanie młodych zespołów użyciem instrumentów elektronicznych. Niekiedy w sposób bardzo intensywny, acz nie zawsze satysfakcjonujący.

Program dodatkowy festiwalu uzupełniła konferencja z udziałem międzynarodowego grona panelistów, skupiająca dyskusję na tematach wyzwań jakie stoją dziś przed jazzem jako dziedziną sztuki, ale także jako elementem show-businessu, warsztaty mistrzowskie z Satoko Fuji, spotkania kuluarowe z artystami występującymi na głównej scenie festiwalowej, wystawa fotografii dokumentujących historię Vilnius Mama Jazz Festival oraz premiera najnowszej „jazzowej” publikacji książkowej.

Zaproszeni goście mieli również możliwość zobaczeni wystawy kolekcji prac awangardowych artystów z czasów byłego ZSRS, ze zbiorów Vladimira Tarasova, ofiarowanych przez muzyka   miejscowemu Muzeum Sztuki,  które mieści się w tamtejszym Pałacu Radziwiłłów. Atrakcją zwiedzania była możliwość posłuchania historii zbiorów i poszczególnych dzieł z ust samego ofiarodawcy.

Vilnius Mama Jazz najnowszą edycją potwierdził swoją renomę, oryginalność i odwagę w kreowaniu programu iprezentacji współczesnej muzyki jazzowej.