Anderson Audio, 2022

W lipcu ukazały się jej najnowsze nagrania, którym warto się przyjrzeć z kilku powodów. Zarówno z powodu  wspomnianych sukcesów, jak i z racji tego, że ich echo nie odbija się w naszym kraju wystarczająco mocno. Wreszcie dlatego, że muzyka, a także cała otoczka artystycznych projektów Jane Ira Bloom należą do intrygujących i wartych poznania.

Nie inaczej dzieje się w przypadku „Picturing The Invisible – focus 1” – projektu, który zrealizowany został w ramach grantu The New York City Women’s Fund for Media, Music and Theatre. Inspiracją dla powstania muzyki były czarno-białe fotografie wykorzystywane w podręcznikach do fizyki, wykonane w połowie ubiegłego wieku przez Berenice Abbott. Abbott była pionierką w zakresie pokazywania obrazów zjawisk fizycznych. Zdjęcia, które poruszyły Jane Ira Bloom,  pokazywały właściwości fal świetlnych i dźwiękowych. Jedną z takich fotografii widzimy na okładce całego wydawnictwa.

Kompozycja napisane były pierwotnie dla większego składu. Na przeszkodzie w realizacji pierwotnych założeń stanęła jednak – tak zgadliście Państwo – covidowa pandemia.  W zmodyfikowanym zamyśle zarejestrowano utwory wykonane w duecie. Jane Ira Bloom zaprosiła do nagrań troje artystów-improwizatorów: perkusistkę Allison Miller, kontrabasistę Marka Heliasa oraz grającą na koto (narodowym instrumencie Japonii) Miyę Misaoko. Pierwszą dwójkę wymienionych znamy z duetowych nagrań z liderką projektu, które ukazały się w ostatnich dwóch latach.

Płyty nagrywane podczas domowej izolacji z Miller i Heliasem, pokazały możliwości organizowania zdalnych sesji nagraniowych. Wykorzystane to zostało również przy „Picturing The Invisible – focus 1”, jednakże w daleko szerszym zakresie.  Za techniczną stronę przedsięwzięcia odpowiedzialny był – nomen omen – również duet: Ulrike Schwarz i Jim Anderson.  Para niezywkle doświadczona, laureaci wielu nagród. Współpracujący między innymi z Patricią Barber czy Gonzalo Rubalcabą, artystami z kręgu współczesnej klasyki, twórcami muzyki filmowej.

Ulrike Schwarz przygotowała dla muzyków odpowiedni sprzęt nagrywający i zadbała o odpowiednie łącza internetowe – każdy z artystów nagrywał w swoim domowym studiu / biurze / salonie, równolegle. Z procesem wiąże się kilka anegdotek – syn Miyi Misaoki niemal storpedował nagrania, obciążając domowe połączenie grą on-line z przyjaciółmi. Dla fascynujących się technicznymi szczegółami – które przyznam dla mnie nie zawsze są jasne i czytelne – nagrań dokonano w Ultra High Resolution (384kHz/32bit) przy użyciu systemu  Merging Technology Horus/Pyramix oraz  Merging+Clock U. Miks wykonano w Skywalker Sound  George’a Lucasa. Całość dostępna jest w licznych formatach, między innymi DSD, Atmos, Auro 3D.

Technika, techniką liczy się jednak przede wszystkim muzyczna zawartość dzieła. Na trwającej niespełna czterdzieści minut płycie znajdziemy osiem utworów. Większość, poza dwuminutowym „Invisible Forces”, zamyka się w czterech-pięciu minutach – to opowieści bez muzycznego „przegadania”. Za to bez wątpienia zajmujące, a nie kiedy wręcz intrygujące.  Lubię i cenię Jane Ira Bloom, a kameralne nagrania zawsze należały do moich ulubionych. Stąd też z dużą przyjemnością zagłębiałem się w improwizowany świat wykreowany przez czwórkę wirtuozów na „Picturing The Invisible – focus 1”.

Dla mnie mistrzowska płyta.