Audio Cave, 2021

Andrzej Przybielski uważany jest za jedną z najbarwniejszych postaci w historii polskiej muzyki jazzowej. Cechowała go wielka wrażliwość, dysponował unikalnym, charakterystycznym, łatwo rozpoznawalnym brzmieniem instrumentu. W muzyce – ale i w życiu – był bezkompromisowy. Uważał muzykę za sztukę wolności, a jazz był dla niego synonimem kreatywności. Pozostało po nim bardzo niewiele nagrań, które nie są w stanie wyrazić pełni jego talentu.

Bartłomiej i Marcin Olesiowie spotykali się z Andrzejem Przybielskim wielokrotnie, a efekty ich wspólnej pracy zawsze ciekawiły i intrygowały. W roku 2003 miała miejsce ich wspólna sesja nagraniowa , której efekty nie zostały jednak nigdy opublikowane. Studio nagraniowe gdzie zarejestrowano muzykę, przestało istnieć i sesja poszła w zapomnienie, tym bardziej , że nie zachowało się studyjne archiwum. Pamiętał jednak o niej Bartłomiej Oleś, a jego starania o odnalezienie nagrań zwieńczone zostały sukcesem. Po niemal dwóch dekadach, okazało się, że istnieją one i znajdują się w prywatnym archiwum realizatora Michała Rosickiego. Materiał zachowany został na taśmach streamerowych – archaicznym i dość kapryśnym nośniku – jednak na szczęście udało się go odzyskać.

Bartłomiej Oleś, który bardzo zaangażował się w cały proces, z kilku zapomnianych miniatur i improwizacji skompilował album, który upubliczniony został dokładnie dekadę po śmierci Andrzeja Przybielskiego. Jak nadmienia Bartłomiej Oleś: „Short Farewell” jest powrotem do ludzi, miejsc i czasów, których już nie ma. Muzyka, która wtedy powstała i sposób w jaki graliśmy także należą do przeszłości. Jednak biorąc pod uwagę wielki deficyt nagrań Andrzeja, zdecydowaliśmy się podzielić tym krótkim, muzycznym pożegnaniem.

Jedenaście ścieżek, dwadzieścia osiem minut muzyki. Tylko cztery nagrania przekraczają dwie minuty. Czasem są to fragmenty zaledwie kilkunastosekundowe. Ala mamy pośród nich również dwunastominutowe „12 Vitamins”. Album prezentuje się zaskakująco spójnie i daje się odczuć dobrze przemyślany koncept ułożenia poszczególnych elementów w całość. Moim zdaniem, wbrew przytoczonym słowom Bartłomieja Olesia, nie są to nagrania „pachnące naftaliną”. Niekiedy daje się w nich odnaleźć echa, tego co pojawiło się w muzyce Braci w późniejszych etapach ich kariery.

Brawa za ogrom wysiłku włożony w odzyskanie i udostępnienie muzyki należą się Bartłomiejowi Olesiowi oraz oczywiście Wydawcy – Audio Cave. A decyzję o odrestaurowaniu i wydaniu nagrań uznać można bez żadnych wątpliwości za słuszną i cenną inicjatywę. Już w lutym pojawił się niezwykle mocny kandydat do tytułu Archiwalnej Płyty Roku 2021.