Greenleaf Music, 2020

Sześćdziesiąt trzy minuty muzyki zawartej na płycie są owoce trzygodzinnej sesji. Bez sampli, bez korzystania z elektroniki, bez nakładania i miksowania nagranych ścieżek. Tylko bębny i perkusyjne talerze. Własne idee inspirowane standardami, dziełami wielkich postaci jazzu, ale także poezją i muzyka kościelną.

Sam Artysta dzieli album na cztery umowne części.  Pierwsza szóstka utworów to impresje na temat muzyki i poematów szczególnie lubianych przez Roystona. „BlaCk–Bad CoMPAny—BiRd” [nietypowa pisownia tytułów jest celowa] odwołuje się do “Blackbird” Beatlesów. ”bLUes” do “Shinjitu” Elvina Jonesa.  “deferred” inspirowany jest poematem  Langstona Hughesa, zaś  “foolish” standardem Victora Younga “My Foolish Heart”.Wyjątkiem jest “ciTy buS StOp” będący zabawną ilustracją krótkiej podróży autobusem. Drugie pół tuzina kompozycji stanowi hołd dla wybitnych muzyków cenionych przez perkusistę: Elvina Jonesa, Billa Frisella, Jacka  DeJohnette’a,  Maxa Roacha, Ornette’a Colemana i Theloniousa Monka.

Kolejne pięć nagrań jest odzwierciedleniem istotnej pozycji jaką odgrywał i odgrywa w życiu muzyka Kościół.  Royston jest członkiem kongregacji  Mount Sinai Deliverance Tabernacle Church of God In Christ.  „I’m Coming Home”  wspomina przypowieść o synu marnotrawnym. “MOTHER KELLY and the preacher part 1” oraz “mother kelly and THE PREACHER part 2” są z kolei odbiciem elementów liturgii.  Ostatnia szóstka utworów, która zamyka album, powraca do inspiracji sztuką. “oNe SnaP fIngER” powstał z inspiracji muzyką Herbiego Hancocka. ”pop LOVE song” nawiązuje do “The Most Beautiful Girl In the World” Prince’a.  “We Real Cool” natomiast  do poematu Gwendolyn Brooks. Twórczość Brooks i wspomnianego wcześniej  Hughesa, wywarly duże wrażenie na Roystonie podczas jego nauki w college’u.  Płyta niezwykła, oryginalna, inspirująca i zdecydowanie warta poznania.