Astigmatic Records, 2020

Zarówno nazwą jak i ukryciem się pod pseudonimami Latarnik (Marek Pędziwiatr), Wuja HZG (Paweł Stachowiak) , Cancer G (Marcin Rak) i Książę Saksonii (Olaf Wegier), kwartet dystansuje się od prostych skojarzeń z EABS. Jednak już w samej muzyce pewnych analogii nietrudno się doszukać.

Dziesięć kawałków (jakże pasuje tu to kolokwialne określenie „utworu”) i niepełne trzy kwadranse muzyki. Tyle wykrojono z dziewięćdziesięciu zarejestrowanych minut spontanicznego grania. Całość podzielona jest na dwie części (oczywiście pod kątem wydania winylowego, do czego Astigmatic Records nas już przyzwyczaił) zatytułowane odpowiednio „Ziemie żyzne” i „Ziemie jałowe”.

Określona tytułami poszczególnych utworów koncepcja albumu zdecydowanie sprzyja różnorakim interpretacjom. Można więc zastanowić się dlaczego więcej „rośnie” tutaj na jałowej ziemi – te utwory są żywsze, dynamiczniejsze niż pierwsza „żyzna” część. Może dlatego że na urodzajnej ziemi spokojnie trwa życie, a ta gorsza zmagać się musi z trudem warunków, a wtedy energię tych utworów tłumaczyć można krzykiem rozpaczy, odgłosami walki o byt i utrzymanie się przy życiu? 

Te dywagacje oczywiście należy traktować z przymrużeniem oka.  Sam kwartet snuje bowiem analogie chociażby do „Korozji” Tomasza Stańki i Andrzeja Kurylewicza czy też do hip-hopowych klasyków  Wu-Tang Clan i Company Flow. Nie uciekając przy tym  jednak od wyraźnego zwrócenia uwagę na brutalny radykalizm czasów w których żyjemy, w znacznie szerszym niż tylko ekologicznym zakresie.

Czy tak ma wyglądać kulturowa oprawa nieuchronnie rodzącego się sprzeciwu wobec rzeczywistości? Nie byłoby źle, bo skoro jest atrakcyjna nawet dla osób z lekka cynicznych i niechętnie ruszających z domowych pieleszy stare kości, to może uda jej się porwać za sobą szersze grono. A może to jednak zbyt idealistyczne założenie?

Posłuchajcie Błota i przekonajcie się sami.