Jazzhaus Records, 2020

Muzycy spotkali się na studiach w Kolonii, podczas których pozostawali pod artystyczna opieką Angeliki Niescier. Panda buduje swoje emploi wokół postaci wokalistki Maiki Künster. W ich dość krótkich utworach znajduje się jednak miejsce również na zaprezentowanie umiejętności przez instrumentalistów. Sekcję rytmiczną tworzą Yannik Tiemann i Jo Beyer. Na fortepianie gra Felix Hauptmann. Nowa płyta nagrana została w kwintecie, a w składzie pojawiła się wiolonczelistka Talia Erdal. 

Drugi album zespołu przynosi dziewięć premierowych nagrań. Całość  trwa zaledwie trzydzieści cztery minuty z niewielkim okładem. Historyjki Pandy są – jak już wspomniałem – dość krótkie. Za większość repertuaru odpowiada wokalistka grupy – zarówno w warstwie muzycznej jak i literackiej. Do twórczości dołożyli się jednak także Tiemann i Erdal. Utwory śpiewane są zarówno po angielsku jak i po niemiecku.

Wrażenie delikatności i spokoju nie zmieniają nawet – nieliczne wprawdzie – bardziej energetyczne fragmenty nagrań. A w muzyce Pandy człowiek zwyczajnie się zatraca. Zaczyna się ich słuchać i wtedy wszystko wokół traci na znaczeniu. Sprawia to przede wszystkim głos Künster. Co ciekawe nie charakteryzujący się ani przesadną mocą, ani unikalnością brzmienia. Ciepły, mruczący, powoduje jednak że serce i dusza miękną,  a odbiorca powoli zapada się w świat kojących, muzycznych opowieści zespołu.