Soliton, 2019
Rasm Almashan, wokalistka, autorka tekstów i kompozytorka – jak sama wspomina we wstępie do swojej płyty – ma dwie ojczyzny: Jemen i polską Lipnicę Wielką. Dzieciństwo spędziła w rodzinnym Jemenie. Obecnie mieszka w naszym kraju, gdzie jest aktywną uczestniczką tutejszej sceny muzycznej.
Występowała gościnnie z jazz-rockową legendą Laboratorium, od roku 2016 jest solistką World Orchestra Grzecha Piotrowskiego. Jemeńsko-polskie korzenie artystki i jej muzyki warunkują stylistykę albumu, kierując ją ku world music. Jednak liczne jazzowe konotacje, nadają nagraniom lekkiego, acz widocznego posmaku właśnie jazzowego.
Produkcja, mix, dwie kompozycje i gościnny występ w trzech utworach są dziełem wspomnianego Grzecha Piotrowskiego. W towarzyszącym zespole znajdziemy muzyków mocno kojarzonych ze sceną jazzową: Pawła Dobrowolskiego czy Adama Lemańczyka. Nagrania trwają po pięć, sześć, a nawet osiem minut, dając sporo miejsca do popisu instrumentalistom.
Za egzotyczny pierwiastek odpowiadają ludowe instrumenty bliskowschodnie ri, daf, darabuka, bendir i oud (grają na nich Adeb Chamoun oraz Mateusz Szemraj). Nie brakuje na płycie nawiązań do muzycznej kultury Afryki , również bliskiej artystce. Liryczna warstwa albumu jest niemal w całości autorstwa samej Rasm Almashan, a wokalistka w słowach piosenek sięga do własnych wspomnień i życiowych doświadczeń.
Album promował się przebojową, tytułową „Yemenią”, ale mnie najbardziej przypadły do gustu inne utwory. Melodyjny, acz kryjący w sobie niezwykle smutną historię „Ali Gingi”, spokojny „Yamma Izgi” oraz nastrojowy, finałowy „Ummi el Yemen”, które zaszczycił subtelną obecnością skrzypek Stanisław Słowiński. Ciekawa, niewątpliwie atrakcyjna płyta. Udanie łącząca muzyczne światy tradycji i współczesności trzech kontynentów.
Donos kulturalny 