Soliton, 2018
Podwórko w bocznej uliczce. Niepozorne drzwi, które prowadzą do niewielkiego hallu i schodów w dół. Zejście do piwnicy z ceglanym sklepieniem. Niewielka przestrzeń. Bar. Stoliki. Sala na 100 osób. Scena z występującym na niej zespołem. Jazz. „Rozbrzmiewające w powietrzu dźwięki, same układają się w melodię, tak jak dym z papierosa w niebieskie smugi” (*)
Takie oto wrażenia oferuje wydana niedawno płyta Aleksandry Mońko-Allen. Pianistka i kompozytorka zdobyła wykształcenie w katowickiej Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego. Naukę kontynuowała w nowojorskim City College of New York oraz University of the District of Columbia. Przez ponad dekadę pracowała i mieszkała w Stanach Zjednoczonych. Wśród swoich muzycznych mistrzów wymienia między innymi Krzysztof Komedę, McCoya Tynera, Horace’a Silvera i Arta Blakeya. Jest dwukrotną laureatką Międzynarodowego Konkursie Kompozytorskiego im. Krzysztofa Komedy w Słupsku. Oba wyróżnione utwory: „I will not fall in love with you” i „Ocean” – można usłyszeć na opisywanej tu płycie.
Album zawiera dziewięć nagrań: osiem kompozycji pianistki oraz standard „Almost Like Being in Love”. Wystarczy lekko przymknąć oczy, uruchomić wyobraźnię by podczas słuchania przenieść się w przywołaną na początku atmosferę jazzowego klubu. Bowiem muzyka wybrzmiewająca na „Wherever you are” to jazz w najczystszej postaci. Muszę przyznać, że kompozytorskie nagrody Aleksandry Mońko zdają się w pełni zasłużone.
Oryginalne utwory świetnie wpasowują się w stylistykę Wielkiego Śpiewnika Amerykańskiego, a bez zerknięcia w metryczkę płyty można by sądzić, że zespół gra tu zbiór klasyków. Ów dym z papierosa z cytatu rozpływa się tu dość szybko, bowiem na albumie dominują utwory dynamiczniejsze. Choć nie zabrakło także typowych jazzowych ballad, a kończący album utwór tytułowy to wyróżniający się fragment całości, pięknie podsumowujący godzinne spotkanie z kwintetem.
Każde z nagrań trwa wystarczająco długo by dać solistom – przede wszystkim liderce i instrumentom dętym – dość czasu na indywidulane popisy. Pianistce towarzyszą znakomici muzycy. Maciej Sikała na tenorze, Jerzy Małek na trąbce oraz sekcja rytmiczna Michał Barański / Eric Allen. Instrumentaliści doświadczeni, z obyciem studyjnym i koncertowym, przydający zagranym utworom niewymuszonego luzu. Prawdziwa radość ze słuchania.
(*) Antonio Munoz Molina „Zima w Lizbonie” w przekładzie Wojciecha Charchalisa, Wyd. Rebis, Poznań 2016
Premierowa publikacja http://polish-jazz.blogspot.com/2018/11/ola-monko-wherever-you-are-2018.html
Donos kulturalny 