Motema Music, 2017

„Wszyscy rozwijaliśmy swoje kariery w mieście, by potem przenieść się do Doliny, żeby tu postawić dom i wychować dzieci” – to z kolei słowa Johna Scofielda, drugiego z członków Hudson. „Pierwszy sprowadził się tutaj Jack DeJohnette, ja jestem jeszcze nowicjuszem” puentuje informacją o sobie i perkusiście grupy Larry Grenadier, grający w Hudson na basie. Jak więc łatwo zauważyć pod zapożyczoną od rzeki i jej doliny nazwą kryje się kwartet grupujący znakomitości jazzowej sceny.

Panowie grali już ze sobą w różnych konfiguracjach, jednak jako kwartet, wspólnie wystąpili po raz pierwszy w roku 2014, na Festiwalu Woodstock. Na decyzję o kontynuacji współpracy nie trzeba było długo czekać. Ich pierwsza płyta zatytułowana także „Hudson” ma być hołdem dla regionu, który wybrali, jako miejsce do życia. To także – przede wszystkim przez dobór repertuaru – odwołanie się do legendy Woodstoku z roku 1969. Pięć z jedenastu utworów to dzieła Boba Dylana, Joni Mitchell, Jimiego Hendrixa i Robbiego Robertsona (The Band) z tamtego właśnie okresu. Pozostałe to trzy kompozycje DeJohnetta, dwie Scofielda i jedna wspólna całego kwartetu.  Utwory premierowe, ale także znane już z innych, wcześniejszych płyt członków zespołu.

Z muzycznymi supergrupami bywa różnie. Czasem spotkania tuzów nie prowadzą – z różnych powodów – do sukcesu.  Jednak Hudson  z pewnością nie można określić mianem porażki. Wspólne granie dało kwartetowi – kolokwialnie mówiąc – „kopa”, uwypuklając i wzmacniając atuty poszczególnych jego członków.  Jak wspominają sami muzycy, sesji nagraniowej nie towarzyszył stres, a raczej wyluzowanie i wyciszenie – cytując Jacka DeJohnette’a. Tą atmosferę niewymuszonego luzu daje się odczuć już od pierwszych dźwięków, trwającego prawie jedenaście minut, tytułowego „Hudson” – owego jedynego utworu podpisanego przez wszystkich czterech muzyków. To esencja tego, co usłyszeć można na całym albumie. Bardzo charakterystyczny sposób grania i prowadzenia melodii, który jednak trudno wprost przypisać do jakiejś określonej stylistyki.

„Mamy swój sposób na te rockowe kawałki i nie koniecznie jest nim coś nazywane powszechnie fusion. Myślę jednak, że słuchacze orzekną, że tak właśnie trzeba to grać” – kapitalnie i niezwykle celnie podsumowuje efekt współpracy John Scofield. Wielokrotnie podkreślany magiczny urok i atmosfera Doliny (płytę nagrywano – jakże by inaczej – w studiu mieszczącym się nad rzeką Hudson) nieodwołalnie odcisnął się na siedemdziesięciu minutach zarejestrowanego materiału. Znakomitego, bezpretensjonalnego, pogodnego. Pięknego jak sama Dolina.