Klub Wytwórnia, Łódź, 26.3.2017r

W zasadzie to nie powinno się traktować tego wydarzenia jak koncertu. Oprawa, sceniczne zachowanie Artystów, skupienie publiczności, powodowały, że miało się wrażenie uczestnictwa w teatralnym spektaklu, który z wypełnionej po brzegi sali koncertowej, przeniósł widownię do niewielkiego klubu, gdzie w intymnej atmosferze posłuchać można było sentymentalnych, nostalgicznych opowieści o nieudanej miłości. Żadnych zapowiedzi, rozmów z widownią, przerw – tylko muzyka. Trzeba podkreślić kapitalne wykorzystanie oświetlenia, które z jednej strony tworzyło scenografię, z drugiej świetnie reżyserowane dodawało smaku widowisku. W przygotowaniach i przebiegu koncertu dały o sobie znać teatralne doświadczenia Anny Marii Jopek z ostatnich lat. Nawet sposób, w jaki odchodziła na bok, jednym ruchem znikając ze sceny i zostawiając miejsce instrumentalnemu tercetowi, budził mój podziw. Przyjętą konwencję złamała dopiero w czasie bisu, żartobliwie, improwizowanym śpiewem dziękując widowni oraz kubańskim muzykom, którzy wraz z nią wykreowali tego wieczora niezwykłą atmosferę.

Muzycznie nie było zbyt wielkich odstępstw od programu płyty Minione, którą koncert ten promował. Znany z albumu materiał ubarwiły: dłuższe interludium instrumentalne w połowie koncertu, solowa wokaliza, przechodząca w duet Anny Marii Jopek z Armando Golą rozpoczynający Pokoik na Hożej i rozbudowana wersja Miasteczka Bełz z perkusyjnym solo Ernesto Simpsona na początku i wydłużonym zakończeniem. Poza tym można tylko powtórzyć komplementy dotyczące studyjnej wersji piosenek: wspaniałe aranżacje, kapitalne zgranie całego kwartetu, subtelność gry Gonzalo Rubalcaby, uwodzący głos AMJ, która – parafrazując tekst otwierającego występ utworu – nie kłamała śpiewając dla nas o miłości. To był prawdziwie piękny wieczór.