Bółt Records, 2015
Dobrze jest w młodym wieku poznać swoje powołanie. Trudniej budować na własnym doświadczeniu nową, pionierską drogę. Płyta „Hommage á Strzemiński” dokumentuje wciąż mało docenianego kompozytora jakim jest Zygmunt Krauze. Powołał on do życia nową formę muzyczną zwaną unizmem. Jej początki sięgają 1956 roku, kiedy młody Krauze zetknął się w Łodzi z wystawą malarstwa Władysława Strzemińskiego, która stała się silnym impulsem do ukonstytuowania homogenicznej formy muzycznej.
Formy skojarzonej pozornie z samoograniczeniem środków muzycznych, które kompozytor przepracował czy przekuł w swój niepowtarzalny rozpoznawalny idiom.
Zgromadzony na płycie materiał muzyczny reprezentuje klasykę unizmu Zygmunta Krauzego w najczystszej formie oraz jej echa w późniejszych utworach, które kompozytor wciąż w sobie odnajdywał, mimo zmiany własnej drogi czy wyczerpania formy unistycznej.
Muzyka Krauzego ma charakter intuicyjny i emocjonalny. Napięta, rozwibrowana, ulega minimalnym zmianom, aby nic w sobie nie stracić z zawartych pierwotnie emocji. Jest odwrotnością znanej z dziewiętnastego wieku formy dynamicznej, w której pasywny słuchacz zasypywany był występującymi po sobie zjawiskami w ramach jednej kompozycji. Krauze odwrócił zjawisko. To słuchacz decyduje o początku i końcu formy. Ciekawym zamiarem jest zamieszczenie na płycie „Polichromii na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian ” w pierwotnym wykonaniu z 1968 roku oraz jej współczesnego wykonania z 2014 roku, aby pokazać żywotność i nowoczesność formy we współczesnych czasach.
Klasyczny i potrzebny na rynku fonograficznym album jest zapisem dokonań człowieka, który za żelazną kurtyną dokonywał ważnych procesów muzycznych na równi z takimi kompozytorami jak Terry Riley czy Pierre Boulez. Do płyty załączono 20-stronicową książeczkę, która plastycznie i merytorycznie dopełnia poznanie unizmu.
Autorką tekstu jest Vanessa Rogowska, publicystka magazynów „Presto”, „JazzPress” i „Jazz Forum”.
Donos kulturalny 